Θρίαμβοι...

Θριάμβους, βλέπω, θριάμβους!

[ΟΚ, απουσίασα λίγο, αλλα από αύριο εδώ είμαστε πάλι. Έχω και κάτι εκκρεμότητες... You know who you are :) ]

Οικολογία - Φύση ή οικονομική επιβίωση;

Θυμάμαι ακόμα τις μέρες πρίν ακούσουμε για το global warming. Τότε μας απασχολούσαν ασήμαντα θέματα όπως οι διοξίνες και τα organophosphates, αλλά τώρα πλεόν είδαμε το λάθος του σκεπτικού μας, και μας απασχολούν μόνο σοβαρά θέματα, όπως το άν έκλασαν λίγο παραπάνω οι αγελάδες μας. Γιατί βλέπετε οι αγελάδες κλάνουν μεθάνιο, που είναι "αέριο θερμοκηπίου", και θα υπερθερμάνθει ο πλανήτης και θα πεθάνουμε όλοι, Παναγία μου, πρέπει αμέσως να αρχίσουμε να χρησημοποιούμε Πυρηνική ενέργεια, είναι το μόνο που μας σώνει, το μόνο σας λέω, αλλοιώς χαθήκαμε, χαθήκαμε...

Τα παραλέω, έ;

Κι όμως κάτι δεν πάει καλά στο κράτος της Δανίας, και σαφώς κάποιον λάκο έχει η φάβα. Και για να εξηγηθω, μιλάω για το φαινόμενο όπου η δήθεν οικολογία ξεφεύγει και γίνεται καταστρφολογία με μοναδικό σκοπό την επιβίωση του ανθρώπου και στον διάολο να πάνε όλα τα άλλα.

Ας αρχίσουμε με μιαν υπόθεση εργασίας οτι η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη οφείλεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ανθρώπινους παράγοντες.
(Αργότερα ελπίζω να δείξω οτι αυτό μπορεί και να μην είναι έτσι, αλλά just for now, έτσι να είναι όλοι ευχαριστημένοι, ας πούμε οτί για όλα τα αέρια θερμοκηπίου, θερμάνσεις και όλα τα συνάφη φταίμε αποκλειστικά εμείς (και οι αγελάδες μας φυσικά, με τους άκρατους σφυγκτήρες τους))

Και ανεβαίνει η θερμοκρασία, και λοιώνουν και οι πάγοι, και νάσου και καταποντίζονται μερικές παραθαλάσσιες πόλεις. Και ρωτάω: Είναι η "οικολογική" λύση η χρήση της πυρηνικής ενέργειας; (Ρωτάω επίσης γιατί βλέπω οτι οι πυνηνικές έςχουν λυσσάξει πια θα πρωτοδείξει τί σωτήρια λύση προτείνουν για την ταλαίπωρη ανθρωπότητα).

Εγώ το βλέπω έτσι: Οι συνέπειες τις ανόδου της θερμοκρασίας ΔΕΝ είναι περιβαλοντολογική καταστροφή! Τέτοιες θερμοκρασίες έχουν ξαναυπάρξει (συχνά) και είναι μάλιστα ό,τι το πιό φυσικό, και ας τις προκαλέσαμε εμείς (λέμε) αυτην την φορά.
Ενδέχεται βέβαια να υπάρξει μια μεγάλη οικονομική ζημιά, και κόστος σε ανθρώπινο πόνο, εγκατάλειψη παλιών πόλεων και λοιπά, αλλά, επαναλαμβάνω η ζημιά είναι κυρίως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ και ΟΧΙ περιβαλοντολογική. Δεν δηλητηριάζεται τίποτα με μια μικρή άνοδο των υδάτων.

Μια υπεύθυνη ανθρωπότητα, αντιμέτωπη με αυτό το ενδεχόμενο, ακόμα και αν ΔΕΝ ήταν της δικής της δημιουργίας, απλά μετακομίζει στα λίγο πιό ψηλά, χτίζει καινούργια και αφήνει τα παλιά να βυθιστουν. ΔΕΝ καταφεύγει σε μια μορφη ενέργειας της οποίας τα απόβλητά δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ γνώση ως προς τί ια τα κάνει, και τα οποία θα υπάρχουν για εκατομύρια χρόνια (που λέγαμε προηγουμένως για σκουπίδια). Όταν η καλύτερη λύση που μπορεί να προταθεί είναι να τα θάψουμε κάμποσα μέτρα μεσ'στην γη, ή ακόμα καλύτερα να τα ξαποστείλουμε στο διάστημα (διαπλανητικός σκουπιδότοπος δηλαδή) εγώ βλέπω ανθρώπους που αγαπάν να βρωμίζουν.

Και θα μου πείτε, μα δεν είναι η πυρηνική ή μόνη λύση, υπάρχουν και οι εναλλακτικές λύσεις, θα σας πώ ναι, υπάρχουν, αλλά μην είσαστε χαϊβάνια, όσο έχουν δύναμη το λόμπυ των πυρηνικών, τα άλλα δε έχουν ελπίδα να δουν το φώς της ημέρας. Ούτε για αστείο.

Φυσικά υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Όταν ο Diesel επέδειξε την πρώτη μηχανή του, για καύσιμο είχε το σπορέλαιο. Τώρα για να βγάλουμε τόσο σπορέλαιο, θα πρέπει να φυτέψουμε κανναβούρι, είναι το μόνο φυτό που αναπτύσεται αρκετά γρήγορα, άσε που θα είχε και καυσαέρια που θα χαιρόσουν να εισπνέεις. Το βλέπετε να γίνεται σύντομα; Θα τό άφηναν τέτοιο πράγμα οι εταιρίες ορυκτών πετρελαίων; Εδώ στην Αγγλία, που υποτίθεται οτι είμαστε προοδευτικοί, δεν μπορείς να βάλεις ούτε έναν ανεμόμυλο χωρίς να γίνει ολόκληρο νταβαντούρι για το πόσο "αντιαισθητικοί" είναι, κι ας είναι από τα όμορφα κατασκευάσματα που έφτιαξε ποτέ ο άνθρωπος.

Άλλα για εμένα ακόμα πιο μεγάλο πολιτικό-οικιολογικό ζήτημα είναι η ανεξαρτησία από το κοντρόλ των μεγάλων παραγωγών. Θα το θεωρούσα προτιμότερο να έχει κάθε γειτονιά, καθε σπίτι, γιατί όχι, δικό του καυστήρα/γεννήτρια (έστω και ξύλου αν και υπάρχουν πολύ πιο καθαρές επιλογές) και δικό του ανεμόμυλο, και ας λοιώναν οι μισοί Πολικοί Πάγοι. Είναι πιο "οικολογικά" ορθόν να ξαναμπούμε στο λούκι των πυρηνικών που ακόμα δεν ξέρουμε τί να κάνουμε με το προηγούμενο batch από τα απόβλητα; Να υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε ακρίβη ρυπαντική ενέργεια, όταν θα μπορούσαμε να έχουμε σχεδόν τσάμπα ανανεώσιμη;

Για αυτό υποπτεύομαι όλην αυτην την υπόθεση με το global warming. Ξαφνικά, εκει που ποζάραμε οικολογία νά σου και το ζήτημα ξαναέγινε το τομαράκι μας, και πάση θυσία να κάνουμε ό,τι μπορούμε να το σώσουμε (αρκεί να μην είναι τίποτα αληθινά οικολογικό). Και όχι μόνο αυτό, αλλά τις ΑΛΗΘΙΝΑ οικολογικές λύσεις ξαφνικά μας τις παρουσιάζουν σαν τον "Εχθρό".

Και οι μεγάλες εταιρίες, αυτές που παλιά άκουγαν οικολογία και στρίβαν, παραδόξως είναι πρώτες και καλύτερες σε προθυμία να βοηθήσουν. Άλλα επίσης, με την τεράστια προσοχή που έχει εστιαστεί στα... μεθάνια και σε εκείνον τον φριχτό φονια, το πανάθλιο διοξίδιο του άνθρακος, κάποιες παλιες εκκρεμότητες με κάτι τοξινούλες αλφα-άλφα έχουν ξεχασθεί σχεδόν εντελώς. (Όχι, σοβαρά, πόσα άρθρα για global warming διαβάσατε φέτος, και πόσα για αληθινή ρύπανση).

Πάση περιπτώσει, εδώ τελειώνει και η υπόθεση εργασίας μου (οτι είμαστε αποκλειστικά υπέυθηνοι για τα αέρια θερμοκηπίου). Για όσους αγαπάνε το αυτομαστίγωμα, τα υπόλοιπα νέα δεν είναι καλά. Sorry boys and girls, να ξαναενταχθείτε στην Καθολική εκκλησία, οπού και ανήκετε. Βάσει γεωλογικών στοιχείων που έχω, και ελπίζω σύντομα να παρουσιάσω σε συνοπτιή μορφή, φαίνεται οτι η γή περνάει (τουλάχιστον μέσα στην τελευταία γεωλογική περίοδο) ταχτικούς κύκλους θέρμανσης και ψύξης. Το περίεργο είναι οτι οι περίοδοι θέρμανσης φαίνονται να είναι πολύ σύντομοι με σημαντικές αυξήσεις μέσα σε εκατό μόλις χρόνια, που ακολουθούνται από μακρές περιόδους ψύξης πολλών χιλιάδων ετών.

Όπως το βλέπω, δεν αποκλείεται καθόλου να βρισκόμαστε σε περίοδο θέρμανσης, που να έχει πολύ πιο λίγο να κάνει με εμάς από ό,τι θα θέλαμε να νομίζουμε. Δεν λέω οτι δεν βάζουμε και εμείς το χεράκι μας. Ούτε λέω οτι δεν πρέπει να έχουμε πιο συνετές πρακτικές όσον αφορά την ατμοσφαίρική ρύπανση. Αλλά οπωςδήποτε μου φαίνεται να υπάρχει ένα γερό στοιχειάκι ύβρεως άμα νομίζουμε οτι μπορούμε να ελέγξουμε κάτι που και μόνο με ένα μικρό ηφαιστειάκι αύριο θα άλλαζε αυτοστιγμή η σύσταση της ατμόσφαιρας (και αν το ηφαίστειο ήταν μεγάλο, σαν την Κρακατόα, να δείς που θα παρακαλάμε και για λιγο θέρμανση της ατμόσφαιρας μια και ο ήλιος θα έχει σκιαστεί).

Γιατι τελικά μάγκες και μαγκήτισσες, δεν ξέρω αν σας ξέφυγε, αλλά το διοξίδιο του άνθρακος ΔΕΝ είναι ρυπαντική ουσία, είναι κύριος παράγον στην ισορροπία του βιωτικού μας συστήματος, και έχει κάποια αρκετά μεγάλα περιθώρια ως προς την συμβολή του στην σύσταση της ατμόσφαιρας.

Καί σε όποιον έχει σοβαρό πρόβλημα με το πόσο παράγει ο ίδιος, του συνιστώ αμέσως να πάψει να αναπνέει! ΜΟΝΟ έτσι βοήθαει την κατάσταση. Ίδιως αν είναι να μου φέρει τις πυρηνικές έτσι, through the back door. Απλά, σταματήστε να αναπνέετε. Τώρα, αμέσως! Άντε μπράβο...

kkk - Η φωνή της Πεφωτισμένης Δεξιάς ;-)

Πάλι δεν κατάφερα να πάω φέτος, γμτ...

Λέγεται οτι είναι η μεγαλύτερη επίπεδη επιφάνεια της γης. Μπορείς άνετα να οδηγήσεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με 130 χλμ. την ώρα, και το σημερινό ρεκόρ ταχύτητας (κάπου 1200 χλμ/ωρα) εκεί επιτεύχθηκε από ένα αυτοκίνητο με δυό κινητήρες jet (Όταν ο διάολος δεν έχει τί να κάνει γαμάει τα παιδιά του).

Είναι επίσης δημοφιλέστατο σημείο ανάμεσα στους ερασιτέχνες κατασκευαστές πυραύλων, φαντάζομαι οτι η καθαρη ατμόσφαιρα της Ερήμου των Μαυρων Βράχων (Black Rock Desert), θα επιτρέπει στα τηλεσκόπιά τους να παρακολουθούν εύκολα την πορεία των κατασκευών τους.

Αλλά μια φορά τον χρόνο, για μια εβδομάδα αρχές Σεπτεμβρίου, συμβαίνει εδώ κάτι το μοναδικό. Από όλες τις άκρες τις Αμερικής (και όχι μόνο) συναθροίζεται εδώ ένας μεγάλος αριθμός εναλλακτικων τύπων για το περιβόητο πλέον φεστιβάλ του Burning Man.

Μεγάλο μέρος της έκταση της ερήμου (πρόκειται για καλυμα πολύ ψιλής άμμου επί την βράχων του υποστρώματος - και εφιάλτης λάσπης τις λίγες φορές που βρέχει) μετατρέπεαι στην μεγαλύτερη εντελώς προσωρινή πόλη-κατασκήνωση του κόσμου - το Black Rock City.

Αυτό το τονίζουν πάρα πολύ οι οργανωτές, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να παραμένουν μέχρι και για έναν μήνα μετά το φεστιβάλ να μαζεύουν το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ σκουπίδι. Και λέμε το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ. Σε βαθμό που να απαγορεύονται στο φεστιβαλ ακόμα και φτερά (feather boas) για τα μικροσκοπικά χνούδια που αφήνουν, και το "glitter" (αυτα τα μικροσκοπικά χρωματιστα μεταλλικά διακοσμητικά, με τα οποία στολίζονται άνθρωποι και χώροι.
Μεγάλο μέρος του point του φεστιβαλ είναι όταν τελειώσει να μην μπορεί κανείς να δει ίχνος του (ακου τα talos, που μου παραπονιέσαι για τον Σχινιά!)

Τό άλλο κύριο σημείο τοι ήθους του Burning Man είναι η αυτάρκεια. Εννοείται οτι στην μέση της ερήμου δεν υπάρχει τί-πο-τα. Όλα όσα χρειάζεσαι για να επιβιώσεις μια (δραστήρια) εβδομάδα στην μέση της Αμερικάνικης Σαχάρας, νερό, τροφή, καύσιμα, τα πάντα (πρίν αρχίσουμε καν να μιλάμε για τα αξεσουάρ του καθ'αυτού φεστιβάλ) πρέπει να τα κουβαλήσεις μαζί σου. Άν κάνεις καμμιά μεγάλη γκάφα, η πιθανότητα να πεθάνεις δεν είναι ακριβώς αμελητέα. Το εισητήριο του φεστιβάλ είναι ίσως το μόνο στον κόσμο που έχει τυπωμένο με μεγάλα γράματα προειδοποίση οτι «Συμμετέχντας αναγνωρίζω οτι φέρω πλήρη ευθήνη για τη ζωη μου, η οποία μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο, και αναλαμβάνω πλήρη υπευθυνότητα για αυτό.»

---

Ωραία, θα μου πείτε, σας έπεισα, και πού μπορείτε να βγάλετε εισητήριο για του χρόνου; Α, ναί, και τί ακριβώς κάνουν όλοι αυτοί οι μουρλοί για μια βδομάδα σε συνθήκες που θα το σκεφτόσουνα πολύ να περάσεις έστω ένα πρωινό;

Ε, είναι λίγο δύσκολο να περιγράψεις τί γίνεται αν δεν το έχεις δει ο ίδιος, και μια και δεν το έχω δει, οι όποιες περιγραφές μου θα είναι ανεπαρκεις.

Μπορούμε να πούμε οτι ξεκίνησε από μια παρεά μοτοσυκλετιστών που καναν ετήσια εκδρομή στην πλάζ in the 70s, και στο τέλος, για πλάκα, καίγαν μια ανθρώπινη φιγούρα, κάτι σαν παλιά παγανιστική τελετή, αλλά πιο χαβαλέ.

Τώρα πώς έγινε και το έθιμο πήρε τόση φόρα, πού πρώτον αναγκάστηκαν να πάνε από την πλάζ στην έρημο, και δεύτερον έγινε το μεγαλύτερο alternative happening της Αμερικής, θα σας γελάσω αλλά μπορείτε να το φανταστείτε... Λέγεται οτι συν τοις άλλοις, το καρναβάλι αυτό είναι και έκθεση τέχνης, και οι κατασκευές και οι επιδείξεις που γίνονται εκεί είναι το κάτι άλλο. Νομίζω οτι πρόπερσυ είχαν κουβαλήσει τα δυό μεγαλύτερα λέηζερ στον κόσμο για να κάνουν το son-et-lumiere τους. Η υψηλή τεχνολογία (εφαρμοσμένη από χιποειδής τύπους είναι εμφανής παντού, και όπως να το κάνουμε όλο κι κανα τσιγαριλικι (ή δεκα) στρίβονται). Η έρημος έχει πολλά μυστικά...

Με λίγα λόγια ο καθένας κάνει το δικό του, την μούρλια του, την μόστρα του (μικρής ή μεγάλης κλίμακας) και όπου βγει. Η τελετή του καψίματος παραμένει και ο Man είναι κάθε χρόνο όλο και πιό μεγάλος και εντυπωσιακός. Το τοπίο είναι γεμάτο μηχανές cross, και φαντάζομαι οτι θα μοιάζει λίγο με Mad Max on acid. Ακούσα και κάτι για ένα απόσπασμα 3000 (ναι, τριών χιλιάδων) γυμνόστυθων αμαζώνων bikers, αλλα μπορεί και να ήταν μόνο η φαντασία μου... αλλά δεν νομίζω. Όλα τα περιμένεις στο Burning Man.

---

Η φετεινή γιορτή είχε το ιδιαίτερο οτι συνέπεσε με την Katrina. Φαντάζομαι οτι κάποιες από τις standard issue πολιτικά ορθες Κατίνες (ή να πώ Κατρίνες) θα είχαν αρχίσει τα γνωστα τους... "Πώς μπορείτε να κάνετε πάρτυ όταν το έθνος έχει πληγεί από τέτοια καταστροφή, μπλα, μπλα...". Κα΄τι τέτοια φαντάζομαι θα ήταν η αφορμή, και είδα αυτήν την απάντηση που μου άρεσε. Βασικά, λέει ο τύπος, σε στιγμές απελπισίας, και όπου χάνεται το ήθος, τίποτα δεν τονώνει τον κόσμο περισσότερο από γνήσιο γιορτασμό - "celebration" που λένε, γιατί η Ελληνική λέξη δε φτουράει εδώ, μου φαίνεται...
Και στο κάτω-κάτω μόλις άκουσαν για το Κατρίνα, οι άνθρωποι του ΒΜ ανταποκρίθηκαν με σαφώς περισσότερο σφρίγος από οτι, ας πούμνε, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.

Ο πιστιρικάς μου μου λέει: Μη στενοχωριέσαι, του χρόνου θα πάω εγώ με τους φίλους μου, αν θες σε παίρνουμε μαζί... (Ησύχασα λοιπόν, ας φροντίσει κάποιος άλλος τη βενζίνη για μια φορά)

Μέσα στο πένυμα και της αντικειμενικότητας και της αυτάρκειας, δεν δίνω λίνκς για το ΒΜ, είμαι σίγουρος οτι ο καθένας που ενδιαφέρεται θα βρεί αυτά που του κάνουν.

Just when I thought I was out... they pull me back in again!

Όταν άρχισα, ειχά πει να μην γράφω πολιτικά στο μπλόγκ.

Για ποιόν λόγο (σκέφθηκα τότε) - τα έχουμε ξεπεράσει πια - και εξ άλλου εδώ και καιρό το παιχνίδι παίζεται αλλού.

Το γεγονός οτι δεν υπάρχει (και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο προσέχες μέλλον) ουσιαστική πολιτική επιλογή ανάμεσά στα κύρια παγκόσμια κόμματα, κάνει την πολιτική ακόμα πιο βαρετή από ό,τι ήταν ήδη (και για εμένα πάντα ήταν).

Όταν στις Βρετανικές εκλογές του 2001 η Thatcher υποστήριξε, έστω και σιωπηλά, τον Blair, και εις βάρος μάλιστα του Συντηριτικού υποψήφιου, έπρεπε πια να το καταλάβουν όλοι. Και διεθνώς το ίδιο γινόταν παντού. Και μη μου πείτε οτι στην Ελλάδα θα υπάρξει η παραμικρή διαφορά αν έχει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Όσο για τους υπόλοιπους, απλά για γέλια. (Δηλαδή και τα κύρια κόμματα για γέλια, εδώ που τα λέμε, αλλά νά που τα καταφέρνουν και γίνονται κυβερνήσεις!)

Δεν θα με πολυέννοιαζε, ούτως ή άλλως, αλλά ἐχουμε και αυτόν τον Blair με την γλώσσα του τόσο βαθειά χωμένη στον κώλο του Bush, που η διχαλωτή γλώσσα του πρώτου να φαντάζει για τριπλή.

Και σαν συνέπεια, ακούμε ξαφνικά εδώ, στην Χώρα της Ελπίδας και της Δόξας μουρμουρίσματα για την εφαρμογή Αμερικάνικων συστημάτων: Τί για ταυτότητες από τη μιά (ενώ είμασταν από τις λίγες ώρες που μέχρι τώρα δεν είχαμε υποκύψει σε αυτήν την λαίλαπα του Ναπολεωνικού φασισμού), τί για ιδιωτικοποίηση του NHS (Αγγλικου ΕΣΥ) από την άλλη, τί για επαναποινικοποίηση της ι.χ. της φούντας, για να μην στενοχωριέται ο George - Πώς γίνεται ο κύριος σύμμαχός του στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ να μην είναι και σύμαχος στον ΑΚΟΜΑ πιο ηλήθιο Πόλεμο Εναντίον στα Ναρκωτικά (που κάθε άλλο είναι, εδώ που τα λέμε - πρώτοι οι έμποροι προσεύχονται ποτέ μην σταματήσει) άλλα το αφήνω για άλλο post.

Τέσπα, ας μην βγάζω άλλη χολή, αλλα ομολογώ οτι δεν βλέπω λύση εν όψει.

Κάποια Μη-Κυβερνιτική Οργάνωση ίσως, έτσι για να κυνηγάει ζητήματα δικαιωσύνης και ελευθερίας όταν τα παραχέζουν οι κυβερνήσεις καλό θα ήταν να υπήρχε, αλλά ούτε αυτό το βλέπω να γίνεται αύριο. Και ο Καζαμίας μου συνιστά να προετιμαστούμε όλοι για γερό παραχέσιμο των διαφόρων μικρό-δεδομένων που κατα κάποιο τρόπο θεωρούσαμε έτσω ψιλο-ιερά, και τεκμήρια της μέχρι τώρα εξέλιξης του πολιτισμού μας.

Δεν νομίζω οτι αυτό θα γίνει απότομα. Ένας από τους πανατχού παρόντες management consultants, ονόματι Charles Handy είχε επισημάνει οτι άν βάλεις έναν βάτραχο σε μια κατσαρόλα και αρχίσεις να ανεβάζεις την θερμοκρασία σιγα-σιγά, ο βάτραχος δεν θα προσπαθήσει να βγεί, αλλά θα βράσει ζωντανός [sorry j95 :) ], ενώ φυσικά, αν τον ζεστάνεις απότομα θα κοιτάξει να ξεφύγει όπως μπορεί. Καπώς έτσι συμβαίνουν τα πράγματα και τώρα. Να περιμένετε σύντομα την επανερμηνεία λόγων όπως του Τζέφερσον - "Τιμή της ελευθερίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση" και του Φρανκλίνου - "Αυτός που συμβιβάζει την ελευθερία του για χάριν της ασφάλειάς του, δεν αξίζει ούτε την μεν ούτε την δε".

Για αυτό λέω, νά, έτσι, κάποια οργανωσούλα να τους γίνεται στενός κορσές όταν τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς - τί Greenpeace και τρίχες για το περιβάλον, το περιβάλον μια χαρά είναι, εμάς ποιος μας γλυτώνει; Κι αν έχει κανεις καμμιά καλύτερη ιδέα, όχι, ας την πεί...

Είναι, δηλαδή, να μην τολμίσεις να κοιτάξεις αλλού προς στιγμήν.

Εκεί πού έλεγα (γύρω στο '85) οτι εντάξει τα πράγματα, κινούνται σε καποια ευθεία, από εδώ και πέρα είναι ζήτημα μόνο να δώσουμε σημασία σε κάποιες λεπτομέρειες, ξαφνικά γυρνάει όλη η υπόθεση και βλέπουμε σήμερα να απειλούνται ακόμα και τα βασικότερα. Προσωπικά I blame εκείνο το ηλήθιο sitcom, το Friends ("Φιλαράκια", ή όπως αλλοιώς το λέτε εκει κάτω στο Μπουζουκισταν). Και πάω στοίχημα οτι σας αρέσει κι όλας, χεχε. Αλλα σαν αποσταγμένη ουσία της αποχαύνωσης, δεν νομίζω να βρείτε τίποτα καλύτερο. Ακόμα και μετα την 11/9 θα δυσκολευόσουνα να καταλάβεις σε ποιά πολή υποτίθεται οτι ζούσαν αυτα τα δισδιάστατα μανεκενουδάκια.

Τελικά πρέπει όντως να έχεις μια κάποια ηληκία για να καταλαβαίνεις τους κύκλους της ανθρώπινης "εξέλιξης" (ο θεός να την κάνει εξέλιξη, δηλαδή - la plus ca change, κλπ, κλπ), κάτι που δεν το πίστευα όταν ήμουνα πιο νέος.

Ίσως κι εγώ δεν το πρόσεξα, γιατί σε έναν από τους κύριους τομείς των ενδιαφερόντων μου η Αμερική παραμένει, ακόμα και σήμερα, η πιο ελεύθερη χώρα στον κόσμο. Και για να μην παπαγαλίζουμε τις μαλακίες του πολιτικα-ορθού-δήθεν-αριστερίζοντος τύπου πρέπει πάλι να αναγνωρίσουμε οτι σε ορισμένα πράγματα κρατάει ακόμα την πρωτια: Mainstream καυστικό χιούμορ (Simpsons, South Park), Internet, οπλοκατοχή, και πολλά, πολλά, άλλα...

Δεν απελπίζομαι, όσο κι αν τσατίζομαι, αλλά νομίζω οτι τα εξωφρενικά ευτράπελα που μας πολυορκούν πλέον καθημερινά είναι το αληθινό wake up call, για τους νοήμονες ανθρώπους του σήμερα. Καί όποια μορφή και να πάρει η "αντίσταση" σε αυτήν την απειλητική παγκοσμιοποίηση της ηληθιώτητας, θα πρέπει να είναι έξω από τα παλιά πλάισια της «δεξιάς-αριστεράς», «κουλτουριάρικων-λαϊκών», «ένθεων-άθεων» και τα ρέστα.

Και οτι θα πρέπει να υπάρξει, να είστε σίγουροι οτι θα πρέπει, γιατί η άλλη πλευρά είναι καλά οργανωμένη, και σαρώνει ήδη. Ή είναι ακόμα κανείς που δεν το πρόσεξε;

Η Εθνική Γιορτή του Θετικισμού!

This post in English

Σήμερα είναι η 183η επέτειος της Ανεξαρτησίας της Βραζιλίας.

Γενημένη μέσα σε μια ατμόσφαιρα οραματικού θετικισμού, είναι η μόνη χώρα που φέρει τις λέξεις «Ταξη και Πρόοδος» στη σημαία της, και τις εννοεί, έτσι όπως πρέπει να εννοούνται.

Το αθώο και naif θετικιστικό μοντέλο της ανθρώπινης εξέλιξης (Ημιάγριος - Παγανιστής - Χριστιανός - Θετικιστής) ταίριαζε διάνα με την Ευρωπαϊκή αντίληψη για την Νότια Αμερική. (Ινδιάνοι Αμαζονίου - Απόγονοι Ίνκας κλπ - Κονκισταδόροι - Νέο Καθεστώς)

Υπήρχε τόπος για όλες τις αντιλήψεις, με Βασίλησσα την θετικιστική άποψη, patronising the shit out of all the others, in order. Όποιος δεν ξέρει από θετικισμό, δεν χάνει τίποτα να διαβάσει για την ζωή του Auguste Comte - μακράν η πιό καλή σύγχρονη περιγραφή του πώς γεννιέται μια θρησκεία! :D

Γιορτάζοντας την επέτειο σήμερα, αφιερώνω αυτό το πόστ

1) Στην μνήμη του Στρατηγού Rondon (διαβάστε το όπωσδήποτε!), του μεγάλο εξερευνητή και φιλειρινιστή που πρώτος υπεραμύνθηκε τους Ινδιάνους, δίνοντας την εξής εντολή στους άνδρες της Ινδιανικής Υπηρεσίας του: "Morrer, se for preciso; matar nunca!" («Αν χρειαστεί, να πεθάνετε, αλλά ποτέ μην σκοτώσετε!»).
Γενικά υποκλίνομαι σε όσους μπορούν να δείξουν μεγαλύτερη μεγαλοψυχία από νομίζω οτι θα μπορούσα να δείξω εγώ, υπό τις ίδιες συνθήκες. Στην θέση τους θα κυκλοφορούσα με Gatling.
Όποιος θέλει μια καλή συνοπτική αναφορά για τα Ινδιάνικα δρόμενα, προτείνω Die If You Must

2) Στους αδελφούς Βίλλας Μπόας, τους σύγχρονους συνεχιστές του Ροντον, και προστάτες άγιους της Ανθρωπολογίας.

3) Στους σκλάβους που επινόησαν την Angola Capoeira, την μόνη πολεμική τέχνη που ασκείται τραγουδόντας και χορεύοντας, και που είναι η ίδια η έκφραση της ψυχής της Βραζιλίας.

4) Στις εξαιρετικές Βραζιλιάνικες σάτιβες.

5) Στον Βραζιλιάνικο κινηματογράφο, που παράγει (και θα παράγει) αριστουργήματα, και κάνει τον κόπο να πας στο σινεμά να αξίζει...

6) Στην Iemanjá, θεά της Ψυχής και του Οκεανού.

Σήμερα, ο κυνικός συγγραφέας του παρόντος ψηφίζει Θετικισμό (δαγκωτό), και υψώνει το ποτήρι του σε αυτήν την χώρα, που κατάφερε να ζωντανάψει μια θεωρία που αλλοιώς θα ήταν καταδικασμένη στα πλέον σκονισμένα αρχεία κάποιας σκοτεινής, απόμακρης βιβλιοθήκης...

Διαβάζοντας το "Μαραμπού"

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,

Μ'αρέσει η Ελληνική ποίηση αρκετά, ωστε που και που να μεταφράζω κανα αντιπροσωπευτικό δείγμα για φίλους που δεν ξέρουν Ελληνικά. Πιο πολύ ακόμα μ'αρέσει να βρίσκω αυτές τις μικρές αινιγματικές αναφορές που οδηγούν σε προσοδοφόρο ψάξιμο, και μικρές ανακαλύψεις. Και δεν εννοώ μόνο τον Καβάφη...

Ποιανής είπες λοιπόν το ζουρνάλ, κ. Καββαδία, που την αναφέρεις και στην ίδια πρόταση με την Αγία της Αβιλας;; Ας βάλουμε λίγο το Google να δουλέψει.

Task #1) Πώς γράφεται με Λατινικούς χαρακτήρες. Μετα από καμμια δεκαριά συνδιασμούς, το βρήκα: Οι πιο κοινοί φαίνεται να είναι Bashkirtcheva, Bashkirtcheff, ή МАРИЯ КОНСТАНТИНОВНА БАШКИРЦЕВА, για όσους θέλουν απόλυτη ακρίβεια.

Task #2) Παράλληλα, ρωτάω τον πιό κουλτουριάρη άνθρωπο που ξέρω, αν την έχει ακουστά. Δεν την έχει.



Μαρία Μπασκιρτσεφ, λοιπόν, Ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας, γνωστή κυρίως για τον σθεναρό τρόπο με τον οποίο υπεραμύνθηκε τα δικαιώματα των γυναικών στον κόσμο της τέχνης, σε μια εποχή που δεν ήταν, ερμ, και τόσο δεδομένα. Μεγάλο μέρος των σκέψεών της, το κατέθεσε στο Ζουρνάλ της, το οποίο, όταν δημοσιεύτηκε έγινε "Βιβλος" για της μορφωμένες φιλελευθερες της εποχής.

Ομολογώ οτι το ζουρναλ δεν το έχω διαβάσει, και ούτε βλέπω να το διαβάζω σύντομα, η σχέση μου με τα Γαλλικά είναι μηδενική, έτσι εκτός αν βρεθεί καμμια Αγγλική μετάφραση στο δρὀμο μου.... and how likely is that?

Αλλα αυτό που με εντυπωσίασε (φοβερά) με την Μπασκιρτσεφ είναι οτι κανεις, και εννοω ΚΑΝΕΙΣ, δεν ζωγράφισε ποτέ γυναίκες όπως τις ζωγράφισε αυτή. Και όταν μια γυναίκα ΖΩΓΡΑΦΟΣ ζωγραφίζει γυναίκες πιάνει το πνεύμα τους, το πάθος τους με έναν τρόπο, μια μαγεία που ούτε Λεονάρδος ούτε Ρενουάρ ουτε Πικάσσο, ούτε κανενας ανδρας θα μπορέσει ποτε να κάνει (θαρρώ)!!


Βέβαια, όταν λέμε Ζουρνάλ, δεν μπορουμε να ξεχνάμε οτι εννοούμε Blog, μόνο χωρίς το "Β". Η Μπάσκιρτσεφ ήταν Η μπλόγκερ της εποχής της, especially for the ladies.

Ο γνωστός μου κουλτουριάρης άνθρωπος, που προανέφερα, επανέρχεται με κάποια στοιχεία. Τώρα που το σκέφτηκε θυμάται οτι είχε κάποτε διαβάσει τον W.N.P. Barbellion, έναν άλλον "μπλόγκερ" που έζησε λίγα χρόνια μετά την Μπασκιρτσεφ: "Diary of a Disappointed Man" λέγεται το έργο του, και ο ίδιος εμπνεύστηκε αφού διάβασε το blog της Μπασκιρτσεφ, την οποίαν αναγνώρισε σαν αδελφή ψυχή. Ο γνωστός μου μου το δάνεισε το βιβλίο, αλλά δεν το διαβάζω ακόμα, πολύ απογοήτευση και τραγωδία εκείνη η εποχή ρε παιδί μου - δεν λέω, για τότε, ο,τι έπρεπε - Αλλά θέλω να ξεφύγω λίγο.

Bit too close to the bone for me, και βαριέμαι... πάω καλύτερα να παρακολουθήσω το rugby ή το Grand Prix μοτοσυκλέτας...

Πάντα αισθάνομαι ένα δέος μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπινους πυρσούς που καίνε με τόση λάμψη - και συχνά σβύνουν πριν καλά-καλά το καταλάβεις. Πάσχοντας από την ανίατη φυματίωση πού μάστιζε την εποχή εκείνη, 26 χρονών πέθανε.

Μαρία Μπασκίρτσεβα 1858-1884

Μια απίθανη ομορφιά, όλως διόλου από την ψυχή...

Polari... ω-ω-ω-ω!

Ήταν για πολλα χρόνια η επίσημη ανεπίσημη γλώσσα της Μεσογείου. Πόσα ακριβώς, δεν ξέρω, αλλά πρόκειται για εκατονταετηρίδες, δεν ήταν φαινόμενο της στιγμής.

Αν καί έφερε τον τίτλο "Η γλώσσα των Φράγκων", οι επιρροές της μάλλον ήταν περισσότερο από τα Ισπανικά, με την συνδρομή όλων των γλωσσών της Μεσογείου. Δεν άφησε λογοτεχνία, ούτε για ένα γραπτο δεν έχω ακούσει ποτέ μου, όμως για τον ταξιδεμένο άνθρωπο την εποχής ηταν conditio sin qua non. Οπου και να βρισκόσουνα στη Μεσόγειο, και παράπερα ακόμα, υπήρχε ένας εξασφαλισμένος τόπος συνεννόησης.

Αυτή λοιπόν - η Lingua Franca - αρκετά σημαντική ωστε να χαρίσει το όνομα της στον σημερινό γλωσσολογικό όρο για μια γλώσσα κοινής συνενόησης, φαίνεται να χάθηκε κάποια στιγμή οριστικά, χωρίς να αφήσει ίχνος, εκτός, ίσως, από κάποια κατυάλοιπα στις τοπικές γλώσσες των λαών που την χρησημοποιούσαν.

Στα Ελληνικά, η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφθώ έτσι πρόχειρα είναι το «αλάργα», που έχει την έννοια «σιγά» (σαν το προτσέσο αγουρίδα->μέλι), αλλά και «μακρυά» (πιο σωστό). Φαντάζομαι επίσης οτι πολλοι όροι στην ιστιοπλοΐα θα προέρχονται από την Lingua Franca, όπως ίσως και κάποιες λέξεις νησιώτικές, αν και δεν γνωρίζω σε τι βαθμό έχουν μελετηθεί η διαφορές επιροής της Lingua Franca απο την γενική Ενετική επιροή.

Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω αν έχει μελετηθεί καθόλου το θέμα. Αναζήτηση στο Amazon για σχετικά βιβλία - τσιφος. Ακόμα και το Google, ελάχστες άκρες μου παραχώρησε. Μία όμως από αυτές μου φάνηκε αρκετά χαριτομένη για να την αναφέρω:

Το Polari (λέει), φαίνεται να είναι σήμερα μια συνθηματική γλώσσα / αργκό του Αγγλικού gay υπόκοσμου. Πώς ακριβώς βρέθηκε σε αυτόν τον ρόλο; Από ο,τι κατάλαβα, ήταν - κατα την Βικτωριανή εποχή - η γλώσσα των πλανόδιων, των τσίρκων και των πανυγηριών, που την είχαν οικονομήσει από τους ναύτες. Εξ άλλου φαίνεται οτι στον κόσμο των πλανόδιων τσίρκων υπήρχε ένα κάποιο πάρε-δώσε μεταξύ Ευρώπης-Αγγλίας. Από τον κόσμο των τσίρκων στον κόσμο των θεατρίνων δεν ήταν μεγάλο βήμα, και έτσι (λέει) οι σημερινοί χρήστες του ιδιώματος στο East End του Λονδίνου μπορεί να μιλάν για mandjaree, feele (παιδιά), bona και omi (uomi). Η ίδια η λέξη Polari προέρχεται από το Parlare. Βέβαια αυτά είναι πια μόνο κατάλοιπα, και είναι ανάμικτα με ένα σωρό άλλες αργκό και διαλέκτους του συναφιού, όπως τα ποδα-ανα που έχουμε και εμείς, την περιφημη Cockney rhyming slang, κλπ, κλπ.

Με γοητεύει το πώς αυτό μπορεί να είναι μια από της τελευταίες εκδηλώσεις μιας γλώσσας που ενω κάποτε έτυχε να διέπει όλη την Μεσόγειο, σημέρα ούτε οι... ακαδημαϊκοι δεν την τιμάνε. Με ενδιαφέρει όπως με ενδιαφέρουν όλα τα φαινόμενα που εκδηλώνονται σε μεγάλη κλίμακα μακροκοσμικά, αλλά κάποια στιγμή σβήνουν, σχεδόν χωρίς ίχνος.

McLibel 2, part II - Η Ευρώπη που θέλαμε;

(Μερος β')   Europe makes itself useful

Η συνέχεια όμως μετά από την δίκη, ήταν για εμένα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα!

Κάποιος σφύριξε στα παιδιά οτι η κατάσταη με την νομοθεσία στη Αγγλία (με τα περί λίβελου - βλ. μέρος α') παραβίαζε το δικάιωμα της ελεύθερης έκφρασης.

Και γιατί δεν κάναν καμμια βολτούλα κατα τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, να το συζητήσουν το θέμα; Στην προκειμένη περίπτωση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στάθηκε στο ύψος του, και στον Φεβρουάριο του 2005, στο Στρασβούργο, τα παιδιά βρήκαν το δίκιο τους! Μάλιστα! Η Αγγλική νομοθεσία κυρίχθηκε άδικη και παράνομη και τώρα θα αναγκασεί να αλλάξει.

Και όλα αυτά λόγω δυο πειναλέων που θεώρησαν οτι άξιζε να αφιερωσουν δεκαπέντε χρόνια της ζωής τους, μερικές φορές κάτω από συνθήκες μεγάλης δυσκολίας να κυνηγήσουν ένα όραμα δικαιωσύνης.

Και σαν συνέπεια οι διάφορες πολυεθνικές που ίσως θίγονται από τις δραστηριότητες των ακτιβιστών στην Αγγλία, αλλά και άλλοι παράγοντες που θίγονται από τον φωτισμό που συνοδεύει την έντονη περιεργασία (πολιτικοί, κλπ), θα το σκεφθούν πολυ περισσότερο πρίν τρέξουν να φιμώσουν κάποιον με δικαστική απόφαση, πράγμα το οποίο ίσως να μην δίσταζαν και τόσο στο παρελθόν.

====

Και μου γενήθηκε η εξής απορία, με όλην την συζήτηση για τα Ευρο-δημοψηφίσματα που γίνεται αυτές τις μέρες:
- Αν είχε περάσει το Ευρο-σύνταγμα, με όλες τις προβλέψεις υπέρ των συμφερόντων των πολυεθνικών και χρηματοδοτικών οργανώσεων που λέγεται οτι παρέχει, και αν αυτή η δίκη γινόταν σε δέκα χρόνια, και ήταν ξεκάθαρο οτι εξασφάλιζε τα δικαιώματα του ατόμου έναντια στις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, θα ήταν το αποτέλεσμα το ίδιο;

Επειδή δεν είμαι ειδικός στην ΕυρωπαΪκη πολιτική, δεν μπορώ ουτε να έχω έγκυρη γνώμη, αλλά με τη φτωχική μου διαίσθηση λέω:
- Δόξα τον Τουτάτη, που βγήκε ένα τόσο γερό non.

====

Όσοι ενδιαφέρεστε για media, κινηματογράφο, και τέτοια, μπορείτε να διαβάσετε μια διασκεδαστική συνέντευξη με την νεαρή film-maker, που γύρισε την ταινία (η πρώτη της!), τότε που κανείς άλλος δεν την άγγιζε. Συν τοις άλλοις εξιστορεί και τις συμπτώσεις που οδήγησαν κάποιους πρώην χαφιέδες της McDonalds να γίνουν μάρτυρες της υπεράσπισης των McLibel 2.

McLibel 2, part I - Νάχα τέτοια εμμονή...

Staying Power

Προχθές έδειξε η τηλεόραση την υπόθεση των McLibel 2.

Είχα δει ένα σχετικό ντοκυμαντέρ παλιότερα, αλλα σκέφτηκα οτι καλή θα ήταν μια υπενθύμιση, και κάθησα μπρος στο χαζοκούτι. (Αληθεια, με όλα αυτά τα blog, κλπ, βρίσκετε και σεις οτι δεν βλέπετε σχεδόν καθόλου TV, πια;)

Τελίκα, από ο,τι καταλάβα, αυτό που είδα πρέπει να ήταν το καινούργιο DVD που βγήκε, και σας το προτείνω ανεπυφύλακτα. Θα καταλάβετε γιατί, παρακάτω.

Πάνε τώρα 8 χρονια από την λήξη της πρώτης δίκης, και σχεδόν 20 χρόνια από την αρχή της υπόθεσης!

Εδώ πρέπει να πώ οτι δεν είμαι άνθρωπος που τα πάει καλα με τους Greens και γενικά με την πολιτική ορθότητα. Δεν είναι οτι διαφωνώ πάντα με τις ιδέες τους, σε μερικά μάλιστα, συμφωνώ απόλυτα, αλλά - νά - είναι αυτή η διαολεμένη η εκνευριστική στάση τους και το διδαχτικό υφάκι, που σε κάνει να θες να τους πιάσεις στις σφαλιάρες πριν καλά-καλά ανοίξουν το στόμα τους.

Με είχε καταλάβει απόλυτα ο Jack Dee όταν είπε: «I saw someone with a T-shirt that said "You smoke - I choke". So I took up smoking... It seemed like a good deal to me.»

Παλια την είχα δοκίμασει και εγώ αυτην την business του ακτιβισμού - απόπειρες οργάνωσης μέσα από φτωχοδιαμερισματάκια, άφθονες κακής ποιότητας φωτοτυπίες, μάζευε υπογραφές να δείξεις στις τοπικές αρχές, στέλνε γράμματα στους υποστηρικτές, τρίχες δηλαδή, και καθόλου δεν με εξέφραζε. Όσο για να σταθώ σε διαδήλωση-διαμαρτυρία - καλα, μη με κάνετε να γελάω. Είναι και ΟΙ ψόφιοι οι Εγγλέζοι σε τέτοια πράγματα, εκτός πια κι αν πρόκειται για κανένα αδικημένο αρνάκι, για κλάμματα η όλη υπόθεση.

Έτσι, η θέα μιας χούφτας ψειριάριδων να στέκονται έξω από κάποιο McDonald να μοιράζουν κάτι Α4 κόλλες της πλάκας "What's wrong with McDonalds", δεν εξασφαλίζει αυτόματα δα και την συμπάθειά μου.
- Τίποτα δεν έχουν τα McDonald, κύριοι - μια χαρά διατροφή για τον μοντέρνο βλαμμένο άνθρωπο είναι! Εγώ, προσωπικά φροντίζω να τρώω εκεί τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο. Την τελευταία δεκαετία έχω φάει 10 διπλά cheeseburger, και ήταν όλα τέλεια, ένα κι ένα.
Άλλα ούτε και θα με ενοχλούσε το θέαμα - αντίθετα - θα τους εβλεπα σαν τζάμπα κράχτες, ο κόσμος θα έμπαινε στο μαγαζί μόνο και μόνο για να αποφύγει αυτούς τους μουρλούς!

Οι κκ. McDonald δεν το είδαν ακριβώς έτσι. Τόσο πολύ τους θορύβησε το θέαμα, που άρχισαν να προσλαμβάνουν ιδιωτικούς ντέτεκτιβ, και άλλους γενικούς χαφιέδες για να διεισδυσουν στις συγκεντρώσεις των "πράσινων"! Φάτε μια μούτζα κκ. McDonald. Κάποια στιγμή μάλιστα, οι χαφιέδες ήταν περισσότεροι απο τα κανονικά μέλη, και είχαν αρχίσει να καρφόνουν ο ένας τον άλλον.

Και στο τέλος, κάποιος εμπνευσμένος μαλάκας (τον οποίον ακόμα θα βαράνε, φαντάζομαι) τους λέει: - Ρε παιδιά, στην Αγγλία έχει κάτι απαρχαιωμένοους νόμους για τον λίβελο, που λένε οτι αν σούρεις κάποιον στα δικαστήρια γιατι σε δυσφήμισε, αυτός πρέπει να αποδείξει τα πάντα 100%, και εσύ δεν χρειάζεται να δείξεις ή να αποδείξεις τίποτες!

Και όχι μόνο αυτό, αλλά ειδικά στις περιπτώσεις λίβελου, ο κατηγορούμενος δεν δικαιούται ΚΑΜΜΙΑ ΥΛΙΚΗ Η ΝΟΜΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ αν είναι φτωχός, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη δικαστική υπόθεση. Αφου, λοιπον, αυτοί οι ξεβράκωτοι δεν θα έχουν legal aid, δεν τους κάνουμε μια μηνυσούλα συγυρισμένη, να αναγκαστούν να μας ζητήσουν συγνώμη, και να το χουμε και μείς για τις διαφημιστικές καμπάνιες οτι ακόμα και τα δικαστήρια αποφανθηκαν οτι το McDonalds σου κάνει καλό;

Έτσι και έγινε!
Οι περισσότεροι απ τους ακτιβιστές κώλωσαν και ζήτησαν "συγνώμη", αλλά δύο πιτσούνια, τα οποία είχαν ΠΟΛΥ περισσότερο αρχίδια από ο,τι φαινόταν πεισμάτωσαν. Πρωην ταχυδρόμος αυτός, κηπουρός αυτή. Ούτε καν ζευγαράκι δεν ήταν, να πεις οτι το είδαν οικογενειακά. Άφραγκοι, άστεγοι, ήσυχοι, αλλα παναγια μου, τί ατσάλι, αόρατο!

Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, διαβάστε τα λινκ για τις λεπτομέρειες, ή, ακόμα καλύτερα, δείτε το DVD, αλλά σε μια δίκη που κράτησε πάνω από δύο χρονια (η πιο μακρόχρονη Αγγλική δίκη!), που το McDonald είπε οτι του στοίχισε $10 εκατομύρια δολλάρια, δηλαδή πες τριπλάσια και βάλε, οπού ο κύριος δικηγόρος τους τους έπαιρνε £2000 ημερισίως (τότε, που £2000 ήταν λεφταααά), οι δικοί σου αγνοόντας το άγχος και την υπερκόπωση, πολέμισαν μεχρι εσχάτων και νίκησαν!

Βέβαια, η τελική απόφαση δεν έλεγε ακριβώς αυτό. Το δικαστήριο παραδέχθηκε οτι τα μισά απο όσα λεγαν οι πράσινοι ήταν σωστά - και σημαντικότατα, οι ισχυρισμοί τους οτι τα McDonald ξελογιάζουν τα κουτσούβελα με τις διαφημίσεις, και οτι ενθαρυνουν τους κτηνοτρόφους να χρησημοποιούν αισχρες μεθόδους.

Βέβαια, επειδή έπρεπε να αποδείξουν όλους τους ισχυρισμούς τους, τεχνικά έχασαν!! την δίκη, και το δικαστήριο τους διέταξε να πληρόσουν καμμια εκατοσή χιλιάδες λίρες για τα χάμπουργκερ τους. Αργότερα, το εφετείο αποφάσισε οτι είχαν δίκιο ΚΑΙ εκει που λέγαν οτι οι συνθήκες των εργαζομένων είναι απαράδεκτες, και οτι τα προϊόντα είναι ανθυγειινα. Βέβαια, τα παιδια δεν έχουν μια, και ο McDonald (καλωσύνη του) ποτέ δεν τα πίεσε να τον πληρώσουν!

Αλλα το αληθινό κόστος της δίκης, αυτη η εταιρία, που πληρώνει $2 δις τον χρόνο σε διαφημίσεις, το έμαθε την επόμενη χρονιά, οπού για πρώτη φορά στα χρονικά δεν έδειξε κέρδος.

Εμένα αυτό που μου άρεσε περισσότερο από όλα, ήταν προς το τέλος της δίκης, που οι McDonald καταλάβαιναν οτι τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλα, και προσέφεραν κάποια ευκαιρία συμβιβασμού στα παιδιά. Των οποίων παιδιών, ευτυχώς, τους έκοβε αρκετά ωστε να φέρουν ένα κρυμμενο μαγνητόφωνο στη συνάντιση. Αξίζει να δείτε την ταινία μόνο και μόνο για να ακούσετε αυτή την συζήτηση, και να δείτε τί απίστευτες ΛΕΡΕΣ είναι οι πολυεθνικες. Και τί να πουν μετά οι κωλοκλέφτες - "Α, δεν είστε έντιμοι, κκ. ακτιβιστες, ηχογραφήσατε την ιδιωτική μας συζήτηση στα κρυφα!" ;;;;

= POETIC JUSTICE =

Ποιός είπε οτι δυο άνθρωποι μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα;

Helen Steel και Dave Morris, υποκλίνομαι...

---

Και η υπόθεση είχε συνέχεια, part II soon

Greeklish - γιόκ!!

Και μια μικρή ανακοίνωση:

Παρακαλείσθε όπως την διαβάσετε, και αν σας φανεί χρήσιμη να την εξαπλώσετε δεόντως!

Merci

---

Όσοι από εσας έχουν πρόβλημα να γράψουν με Ελληνικούς χαρακτήρες, γιατί βρίσκονται σε υπολογιστές χωρίς Ελληνικό πληκτρολόγιο (πχ. σε σχολές, ξενα γραφεία, Ιντερνετ καφέ, κλπ, κλπ) ίσως να βρουν το ακόλουθο πρόγραμμα χρήσιμο.

Το πρόγραμμα προμηθέυει αυτόματα Ελληνικό πληκτρολόγιο, ακόμα κι αν αυτό ΔΕΝ είναι εγκατεστημένο στον τοπικό υπολογιστή! Είναι προσπελάσιμο από ιστοσελίδα με ευκολο URL, δεν πρόκειται να το ξεχάσετε αν το δείτε μια φορά! .

Επίσης το πρόγραμμα δουλεύει και με τα Browser της οικογένειας Mozilla, και με Internet Explorer (παλιά δούλευε μόνο με IE). Μερικοί πιο σπάνιοι Browser δεν υποστηρίζονται ακόμα, αλλα το 99.9% των χρήστων δεν θα αντιμετωπίσει τέτοιο πρόβλημα!

Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να πάτε στην ιστοσελιδα, να γράψετε το κειμενό σας, και να το κάνετε copy-paste στην εφαρμογή που θέλετε (e-mail, forum, επεξεργαστή κειμένου, ή οτιδήποτε άλλο).

Θα βρείτε το πρόγραμμα πληκτρολόγησης στο

http://greeklish.net/edit

ή απο την αρχική του σελίδα
http://greeklish.net,
επιλέγοντας το "Editors-Standard".

Νομίζω οτι αυτό το πρόγραμμα θα δώσει - στον καθένα που δεν θέλει να υποβάλει τους αναγνώστες του στο μαρτύριο των Greeklish - μιαν οριστική λύση.

---

Thanks for listening! Spread the word!

Το κυρίως μας πρόγραμμα συνεχίζεται τώρα κανονικά...

Effing #&*\/@ IE... again!

I've just realised that Microsoft Internet Explorer is not rendering my blog correctly!

Specifically, it seems to be applying yet another wondrous Redmond innovation, whereby the tag sequence <br/><br/> (two newlines) is conveniently collapsed into <br/> (a single newline) thus saving the reader a whole lot of screen space! How thoughtful.

Now, I know it is completely unreasonable both of the Blogger WYSIWIG editor and of me to rely on the method of using two RETURNS to start a new paragraph, and I am gripped by pangs of remorse for doing so and a vague sense of deep shame. Serves me right, too.

Thing is, I don't know what to do now.
I could go back and try putting in three <br/>s in hope that might work.
However, this will bugger up the formatting for users of proper browsers.
I could scrap the WYSIWIG editor and rewrite everything in HTML, using a proper CSS <p class="xxx"> tag, haha... right.
Or I could just apologise to IE users, and ask them to live without proper paragraph separation. (A bitch on longer texts, I know.)

I have, at any rate, added a icon.

Any other ideas?

Tractors for Prime Ministers...

aka, The New Europe

Watched the brilliant Dylan Moran on telly last night.
For those not in the know, think a darker, more morose, more surreal, Irish editon of Billy Connolly, without the slap-happiness. Yes, I'm one of the three people in the UK that doesn't rate Connolly...

Now, Moran, ah, there's an altogether different kettle of fish: this is the genre done right.
In a glorious, unrelenting Joycian epiphany, totally in accord with the venue of Baile Atha Cliath (Dublin, to you Wily Oriental Gentlemen), he charmed the audience with an hour of smoky, not altogether untipsy, blarney. Real connoisieurs claimed to see somewhat of a successor to Dave Allen, too. So that tradition is far from lost.

He didn't do much politics, mainly personal - or just plain goofy - stuff, but he did do a great little cameo on the "New Europe", which I'll do my best to transcribe here. With all the talk around at the moment, what with the Constitution voting and what have you, it's good to be reminded of the good ole basics...

The Americans, in turn, respond with a fairly anti-European sentiment, particularly against the French.

Donald Rumsfeld, who is one of the faces of their - you know - administration, said that he was not interested in dealing with Old Europe, he wanted to deal with New Europe. What he meant by that, was that Old Europe was France and Germany, who voted against him in the war.

So he didn't want to deal with Old Europe, two ancient civilizations, but New Europe. And new Europe is places like Scrovovia, Vivonia, Chigovia and Lvovia, places where tractors are Ministers, and people sit down to a meal of boiled radiators.

Places that aren't that swish, really, and who are going to do whatever America says because they hope one day they are going to get to see a photo of a pot of jam...

I think it's available on DVD (it wasn't live), and I think the pic above is its cover, not 1000% sure though, I'll verify and get back to you, but if you can get hold of it, go on, treat yourself!!

---

I must also say, that viewing the Eurovision context the next evening, and wondering what earthly logic there could possibly be behind the win of the appalling Greek entry, it occurred to me that the greater part of the sum total of the Greek votes came from the former Eastern block countries, which makes sense, because this is exactly the sort of music you would enjoy if you've just spent 50 years with a tractor for Prime Minister.

Those of you who are Greek will already have read pitsiriko's two impecable analyses of the night's proceedings.

Ο Ροΐδης!... ΤΙ έκανε, λέει;;;;

Μεταφράστηκε!

Έ, άει στο Διάολο!
Τώρα μόλις το πήρα χαμπάρι, απ'την σελίδα του frog (don't kiss the), αν και άλλοι το έχουν πραγματευτεί, επίσης.

Έ, άει στο Διάολο!
Η αγανάκτηση μου είναι τέτοια, που δημοσιεύω αυτό το ποστ πρίν ακόμα το γράψω!! :-D

Δεν το μετέφραζαν καλύτερα στα SMS greeklish, αν πραγματικά θέλαν να το διαβάσει η νεολαία;
Να έχει και λίγο πλάκα για εμας τους πορωμένους;;

---

(A couple of days later) Επιστρέφω στο θέμα...

Εννοείται οτι δεν τσατίστηκα με το γεγονός της ύπαρξης της νεοελληνικής μετάφρασης. Κάθε μετάφραση καλή είναι. Ας μεταφράστει και σε Klingon, να απολαμβάνουν Ροΐδη οι trekkies. Εδώ, μέχρι και Tσιφόρο σε lojban έχω δεί, δεν θα σοκαριστώ κιόλας !! (κάποια στιγμή θα το formatάρω, να φαίνεται καλύτερα.
- ΥΓ. ΟΚ, λίγο πιο καλα φορματαρισμενο, τώρα)


Βρίσκω όμως όχι μόνο αστεία την ιδέα οτι η εν λόγω μετάφραση θα κάνει το κείμενο πιό προσπελάσιμο στην "νέολαία", αλλά και απόρροια της σύγχρονης ασθένειάς μας. Ποιάς ασθένειας ακριβώς, ελπίζω να γίνει φανερό καθώς γράφω. Βέβαια, τα λέω αυτά βασιζόμενος στο άρθρο των "Νέων", και μπορεί να πέφτω έξω στην εκτίμηση μου ως προς την αντιπροσωπευτικότητά του, αλλά δεν νομίζω... Anyway, μου δίνει αφορμή για βγάλλω κι ένα κυρηγματάκι για κάτι που με απασχολέι εδώ και αρκετό καιρο... (και όχι μόνο εμένα, ελπίζω!)

Γι αυτό και ρώτησα, "Σε ποιούς απευθύνεται η μετάφραση;".
Αν είναι, πχ, για τον αδελφό μου, που με δυσκολία διαβάζει Ελληνικά, ή για καναν ξένο που μόλις έμαθε Ελληνικά και θέλει κάτι διασκεδαστικό να διαβάσει, εκτός από Μίκυ Μάους, ΟΚ.
Δηλαδή, αν είναι για να εξασκηθεί κάποιος στα (νεα) Ελληνικά, τέλεια. Γιατί αν απλώς θέλαν το περιεχόμενο, χωρίς το Ελληνικό (ιστορικό) context, διάβαζαν το Pope Joan στα Αγγλικά.

Αλλα η αξία του Ροΐδη, ο λόγος που τον διαβάζουμε, δεν είναι μόνο το στυγνό περιεχόμενο, έτσι;
Είναι και το όλο πλάισιο που δίνει η "εξαίσια" καθαρεύουσά του. Αυτό, ευτχώς ή δυστυχώς, ποτέ δε θα μεταφραστεί. Οπότε και φτάνουμε στο σχόλιο της εφημερίδας σχετικά με το οτι «Δεν είναι δυνατόν οι νέοι αναγνώστες να μη διαβάζουν τα καλύτερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο όνομα της "ιερότητας" των πρωτοτύπων κειμένων». Κολοκύθια με τη ρίγανη, λέω εγώ.

Δεν είναι «το όνομα της "ιερότητας" των πρωτοτύπων κειμένων» ο λόγος που δεν διαβάζονται τα κείμενα. Είναι η βλακεία. Κακά τα ψέμματα. Είναι η μνημειώδης, πανδιάχυτη βλακεία που καλύπει τα πάντα στις μέρες μας, και μη μου πείτε οτι αυτό δεν υφίσταται, και είμαι απλά ένας γκρινιάρης γέρος, γιατί κάνετε λάθος!

Αυτό που παραδέχεται - ούτε λίγο, ούτε πολύ - το άρθρο, είναι οτι ΔΕΝ έχουμε πλέον την απαίτηση από εναν απόφοιτο Λυκείου να έχει τέτοιες "εκπληκτικές" δυνατότητες. Και μην νομζετε οτι μιλάω για την Ελλάδα. Δεν ζώ στην Ελλάδα. Αλλά εδώ που ζώ, βαρεθηκα να βλεπω, όχι τα σχολιαρόπαιδα, αλλά τους δασκάλους τους, να μην έχουν την πρώτη ιδέα απο γραμματική. Εδώ στη χώρα του Shakespeare, λέει, οι 5 στους 10 να μην μπορουν να γράψουν σωστά τις λέξεις their, there και they're!!!

Τις πταίει; Ας μην αρχίσω (την φουλ ανάλυση, τουλάχιστον). Αλλά η αλήθεια είναι οτι κάπου στην πορεία η Γραμματική χάθηκε. Ήταν η ελευθερία των 60s και των 70s, οπού δώθηκε περισσοτερη προσοχή στην αποβολή των παλιών κακών κεκτημένων, τουλάχιστον εδώ στην Αγγλια (αλλά εις βάρος της κλασσικής παιδείας); Ήταν η κατάργηση των ακαδημαϊκά προσανατολισμένων grammar schools και η αντικατάσταση τους από την πιο σφαιρική, αλλά υποδιαίστερη, εκπαίδευση των comrehensives; Ήταν η πρόοδος της τεχνολογίας και κατα συνέπεια η επακόλουθη απλοποίηση (πχ. το μονοτονικό στην Ελλάδα).

Φαντάζομαι λίγα απ' ολα. Έπεσε μετα και το Θανάσιμο Δίδυμο, ο Νεοφιλελευθεριαμός και η Πολιτική Ορθότητα στο πτώμα, και σήμερα ούτε να παραδεχθεί κανείς οτι υπάρχει Πρόβλημα, και μεγάλο, μάλιστα.

Τα στάνταρ έχουν πέσει. Δεν λέω οτι δεν έφταιξε ΚΑΙ η φιλελευθερη άποψη, αλλά σίγουρα όχι μόνο αυτή. Και φτάνουμε πια στο σημείο οπου το σχολείο καταντάει ενα βολικό μερος να παρκαριστουν τα πιτσιρίκια, για να μπορούν και οι δύο γονεις να εργάζονται. Δεν είμαι απόλυτος. Ο πιτσιρικάς μου μόλις έβγαλε το σχολείο, και γενικά, του ήταν θετική εμπειρία. Αλλα ποτέ του δεν έχει ακούσει για απαρέμφατο, και ιδέα δεν έχει τί είναι η μετοχή. Και θα μου πείς - "τρέχει τίποτα με αυτό";

Ίσως και όχι. Αλλά ξέρω οτι αν ήταν να πιάσει να διαβάσει έναν Gibbon ή ακόμα και έναν Mackay (post on this coming later - promise) ή έναν Hardy, θα αντιμετώπιζε περισσότερη δυσκολία απ' ο,τι έπρεπε. Και η γλώσσα τους δεν απέχει απο τα σημερινά Αγγλικά όσο η Καθ. απο τα Νέα.

Ευτύχως, πολύς κόσμος απ' ο,τι φαίνεται έχει καταλάβει το πρόβλημα, τουλάχιστον εδώ. Ο Άγγλος αγαπάει τη γλώσσα του - τουλάχιστον ο Άγγλος που πρόλαβε να την μάθει :-)
Πρόπερσι ένα μικρό βιβλιαράκι ονόματι "Eats, Shoots and Leaves", στρογγυλοκάθησε στη λιστα των best-sellers, και νομίζω οτι ακόμα εκεί είναι. Ήταν η κραυγή βοήθειας μιας γυναίκας που δεν άντεχε άλλο την καθημερινή κακοποιηση της γλώωσας που άκουγε γύρω της. Δεν περίμενε την τεράστια απήχηση του έργου της!! Αν σας ενδιαφέρουν τα καλά Αγγλικά, κι αν σας παραξενευει καμμιά ακατανόητη κακοποίηση που ακούτε σποραδικά, πάρτε οπωσδήποτε αυτό το βιβλίο, και θα τα μιλάτε καλύτερα απ' τους ντόπιους. (BTW, ο τίτλος αφορά έναν Γιγαντιαίο Πάντα, που μπαίνει σε ένα μπαρ, τρώει, πυροβολεί τους πάντες και εξέρχεται.)

Θα διαφωνίσω, λοιπόν, με την άποψη οτι οι "πυροβολημένοι Αττικιστές" δημιούργησαν κόμπλεξ στο λαό. Ο λαός ήταν μια χαρά κομπλεξικός από μόνος του, merci beaucoup. Ναι, πιθανώς κάναν ένα σωρό κασκαρίκες και μαλακίες προσπαθόντας να περάσουν πολλά πράγματα με το ζόρι. Δεκτό. Αλλά δεν δέχομαι οτι τα Ελληνικά θα ήταν καλύτερα (και ο λαός λιγότερο κομπλεξικός) αν είχαμε απ'ευθείας υιοθετήσει την Ελληνοαλβανική καθομιλουμένη του '21 ή αν δεν είχε υπάρξει ποτέ Κοραής. Πιστεύω οτι η έστω και στοιχειώδης επαφή που είχαν οι "μεγαλυτεροι" αναμεσά μας με τα Αρχαία (ή και με οποιαδήποτε Γραμματική) μας στάθηκε γερό εφόδιο. Ακόμα και ο ρεμπέτης ήξερε οτι η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται οταν η λήγουσα είναι μακρά! Σήμερα αν πεις "προπαραλήγουσα", θα νομίσουν οτι μιλάς Αλβανικά... Άποψη μου, βέβαια, δεν είμαι και ειδικός, but there you go.

Και για να καταλάβετε το σκεπτικό μου, σας λέω οτι ποτέ δεν πήγα Ελληνικό σχολείο, ουτε είχα ιδιωτική εκαπαίδευση, ούτε στα Νέα ούτε στην Καθαρεύουσα. Στοχος μου για το 2005 είναι να τελειώσω το Teach Yourself Ancient Greek. Δυό λέξεις κωλοελληνικά που έμαθα, τις έμαθα βουτόντας τη Γραμματική στ' Δημοτικου ενός ξαδέλφου μου. Φαντάζομαι οτι φαίνεται. Δεν παριστάνω καναν μέγα εγγράματο. Κι όμως με αυτά τα αδύναμα φόντα, διαβάζω μια χαρά τον Ροΐδη, και όπου δυσκολεύομαι ξαναδιαβάζω την πρόταση δυο φορές, και την καταλαβαίνω. Σορυ για την περιαυτολογία, αλλά τί διάολο;
Πόσο άσχετος πρέπει να είναι κανείς για να μην μπορεί να τον διαβάσει;

Φτάνω λοιπόν στο point μου. "Νους υγειής εν σώματι υγειή" λέγαν, αλλά σημέρα μάλλον και τα δυο έχουν φάει φούντο. Εγώ λέω δώσε στους νέους skateboard, δώστους rock-climbing, δώστους και scrambler XR 250 κυβικά να μάθουν τί θα πεί φυσικό θάρρος, δώς τους και breakdancing και ο,τι άλλο πάσει περιπτώσει τους ζωντανεύει, αλλά δώς τους και Γραμματική. Αρχαία, Λατινικά, Εγγλέζικα, Ρώσσικα, Γιαπωνέζικα, Σανσκριτικά, ο,τι ναναι ρε παιδί μου... Αλλά δώσε κάαατι. Καλο το SMS, αλλα δεν θα σου αποκαλλύψει τη δομή της γλώσσας μες στο Νού σου. Μιλάμε για Παιδεία.

Το θεωρώ μεγίστη τραγωδία που την ιδέα της κλασσικής εκπαίδευσης την έχουν περικλείσει σαν οικόπεδο κάτι στομφώδεις τύποι, κάτι μισοπάλαβοι εθνικόφρωνες, και κάτι συντηρητκοι που κοντεύουν να θαφτουν κάτω από την σκόνη και την αράχνη. Και βγαίνουν και σε ταράζουν στη μπαρούφα - "ακόμα και οι Γιαπωνέζοι μαθαίνουν στα παιδια τους Αρχαια", και - "έχει αποδειχθεί οτι η μελέτη των Αρχαίων ανεβάζει την νοημωσύνη". Η πλάκα είναι οτι έχουν απόλυτο δίκιο!!!

Φυσικά είναι ανίδεοι ως προς το ΠΩΣ θα μπορούσαν να διδαχθούν όλα αυτά, αλλα άλλο ζήτημα και αυτό. Η αλήθεια είναι όμως, οτι όσοι (παλιότεροι) μπόρεσαν να πάρουν αυτην την εμπειρία ήταν τυχεροί, και τα παιδια σήμερα που δεν ξέρουν οτι το "καθυσηχάζω" γράφεται με "θ", γιατί το "ήσυχος" δασύνεται, κάτι χάνουν, χώρια τί μας λέει το "pc". (και δεν εννοώ τον Η/Υ)


Και για να κλέισω - με ελπιδοφόρο νότα - θα αναφέρω την συγκινητική περίπτωση ενος Άγγλου μπαμπα, που ανκάλυψε οτι η κορούλα του, το βλαστάρι του, εντελώς από μόνη της αποφάσισε να ακολουθήσει ένα παλιό κρυφό πάθος του μπαμπά και να μάθει Αρχαία. Εντάξει, πήγαινε στο Cheltenham Ladies College, εκεί που στέλνει και η Madonna το μούλικό της, but OK, we'll take whatever we can get. Δεν ξέρω πόσα άλλα σχολεία προσφέρουν Αρχαία Ελληνικά πια σήμερα.

<παρένθεση>
Πάντως το Γυμνάσιο που πήγα εγώ (προκατακλυσμιαία), που δεν ήταν και ιδιαίτερα upmarket, τα προσέφερε, αλλά τοτέ, σαν μαλάκας, εγώ δεν τα έκανα. Βλέπετε, σε μας τους Έλληνες μας φαινόταν ξεκαρδιστικό που λέγαν "χόϊ πολλόϊ", και γκαραντί οτι οι κουτόφραγκοι ήταν άσχετοι! Φάε μούτζα τώρα, κ. kkk!!!
< /παρένθεση>


Στο άρθο στην Telegraph, οπου ο χεσμένος απ' την χαρά του μπαμπάς εξιστορεί το ευχάριστο νέο, πρωτοάκουσα και για την μετάφραση του Άρειου Ποτήρ στα Αρχαία Ελληνικά. Και εγώ που δεν μπορούσα ποτέ να με φανταστώ να διαβάζει αυτήν την βλακεία!!!
Τώρα όμως λέω, νά και μια μετάφραση που αξίζει! (You see, I told you I wasn't prejudiced against translations, per se)

Δείτε και σεις πιο κάτω, θα μπορούσατε να αντισταθείτε στον Πειρασμό;

Ουφ, τα παραείπα, μου φαίνεται, αλλά ξαλάφρωσα!

Godliness is next to cleanliness

Saw this on the back of the bus in front of me in the traffic, today. Beneath some ads for the forthcoming musical Sound of Music and some Furniture Store's summer sale announcement.

Soap.
Now there's a way to drum up clientelle!
Become religious, it's just like a damn good soapie.
Gotta love the market. Is there a demand? Meet it. There isn't? Well, bloody well create it! What sort of supplier are you anyway?
And just what difference does it make whether the customer really wants the product you're flogging, or whether he just thinks he does? Buys it either way, don't 'e?
What the hell do I care what he's going to do with it?

So, to answer the question on the ad...
No, sir, the Bible is not more relevant than I thought, and certainly less relevant than you thought, if the best you could come up with is EastEnders.
(snare drum... tum, tum, tum, ta-tarum !!! melody... Dah-da, dah-da, dah, dee dah...)

---

Anyway, I was reminded of that time (at the outset of telly-crap globalisation) when British film crews were visiting Kazakhstan as consultants on the manufacture of soapies to the newly emerging nation. Hell, with the Soviet yoke shaken off, they weren't going to be kept out of the 21st century.

It wasn't always easy: "No Kazim, you can't have vampires in it, soapies only deal with everyday matters".
- "Yes, so thies is what I say, comrade, in Kazakhstan vampire evreday matter...".

The soapie's debut was by all accounts a great success.
The opening scene showed a woman in labour, yes, giving birth, pretty strong stuff for the Kazakh morality, any way you cut it. It had been explained to them that in this way the birth of their new nation was symbolised as the start of the very first episode.

Not that there were no objections. Among them: - "But comrade, if you want to show new Nation being born you don't show woman having baby, you show Flag flying high!"

Immortal stuff.

---

Το πιάσατε, βέβαια, τέτοια σαΐνια που είστε. Την σημαία, ρε, όχι την γυναίκα!

Για την Ελλαδα λοιπόν, προτείνω σαπουνόπερα με ειδικό σύμβουλο τον Λιακό.

Ο Μπάμπης έχει έρθει σε επαφή με την "Ομάδα Ε", αλλά δεν τολμάει να το πεί στην γκόμενα του την Λίτσα, γιατί ξέρει τί καυστική γλώσσα έχει και τί θα του σούρει. Πάνω σε μια στιγμή ευαισθησίας το εμπιστεύεται στην Κική, και αυτό γίνεται αφορμή να γεννηθεί ένας έρωτας μεταξύ τους και η Λίτσα να κινδυνεύει να παραγκωνιστεί. Αλλά θα το δεχθεί έτσι η Λίτσα; Η θα καταφύγει στις Σκοτεινές δυνάμεις για να μη χάσει τον άνδρα της;

Και ο αριθμός αυτού, χις

Μια που το είχα αναφέρει, και πριν παραμπαγιατέψει...

Προσέξατε όλo το πρόσφατο νταβαντούρι για τους Πάπυρους της Οξυρύγχου, ναι;

Βασικά κάποιοι βαριεστημένοι;; για πλάκα;; πούλησαν ένα παραμύθι για το δήθεν επιστημονικό major breakthrough στην μετάφραση των Παπύρων σε έναν άσχετο δημοσιογράφο της Independent, και επειδή η Independent έχει κάααποιο κύρος, το αντέγραψαν τα μισά πρακτωρεία του κόσμου, και όλα τα Ελληνικά, από "Λαμπράκη" μέχρι "Φίλαθλο".

(Το γεγονός οτι τις σοβαρές μας ειδήσεις δεν τις ακούμε πλέον από τα ΜΜΕ, είναι άραγε χαρωπό ή όχι)

Όταν έφτασε πια ή είδηση στα φόρουμ των "Ελληνοκεντρικών" είχε αποκτήσει διαστάσεις. Επι τέλους θα φαινόταν η Αλήθεια για το Μεγαλείο της Φυλής, αν δηλαδή οι "άλλοι" δεν συνομωτούσαν και πάλι να μας τα κρύψουν.

Όταν τα είδα, λέω: "για στάσου, δεν είχα ξαναδεί ένα τέτοιο πρόγραμμα, για την ανάγνωση των πάπυρων με υπέρυθρες, πριν από δυό-τρια χρόνια;".

(Το θυμόμουνα γιατι το είχε παρουσιάσει εκείνος ο κόματος, η Μπέθανυ, μια γκομενάρα, ιστορικιά, που έχουμε εδώ . Αυτό, ρε παιδι μου θα πεί γυναίκα. Ψηλή, αθλητικιά, και να σου λέει και πονηρά λογάκια στα Αραμαϊκά ή στα παλιά Ασσυριακά στο κρεβάτι. OK girls, now you know what I like.)

Τέλος πάντων, όπως είπα, έτυχε να μπορέσω να το ελέγξω, και πράγματι ήταν όπως υποψιαζόμουνα. Για κάοιον ακατανόητο λόγο, όπου και να επισήμαινα το γεγονός οτι επρόκειτο για είδηση-μπαρούφα, αντιμετωπίστηκα είτε με παγερή αδιαφορία, είτε με παραστάσεις της νήσσας. Παράξενο.

Πάντως, κάποια καλά βγαίνουν (σιγά-σιγά) από όλην αυτήν την εργασία, και αυτό που μου άρεσε περισσότερο τελευταία το βρήκα στο εξαιρετικό blog Laputan Logic, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα, και το έχω βάλει και στα links μου.

Ο μάγκας όχι μόνο έχει ένα εξαιρετικό ποστ για τη Χρυση Τομή, που έγραψα πρiν δυο-τρεις μέρες ("το φ δεν είναι μαθηματικό"), αλλά παρουσιάζει και ένα κομμάτι πάπυρου, με το Ευαγγέλιο (ΥΓ. την Αποκάλυψη, ήθελα να πώ, πω ρε ασχετοσύνη ωρες-ωρες) του Ιωάννη, οπου φαίνεται οτι αριθμός του Θηρίου μοιάζει πολύ περισσότερο με το χις παρα με το χξς !

Αν αυτό επικυρωθεί, θα έχουμε πολύ γέλιο...

Μη τα μπερδεύετε, όχι το 666 αλλά το 616 είπαμε, λοιπόν!!!

---

Με αεροπλάνα και...

Ο,τι συζητάγαμε για δικτατορισκούς (κυρίως του Δημοσίου) με τον j95 και τον Προμ., και μου θύμησαν όλες εκείνες τις είδήσεις που φτάνουν στα αυτιά μου απο την Πατρίδα, και μου προκαλούν ένα αίσθημα που περιέχει συνάμα και άφθονη τέρψη και άφθονη φρίκη (Η τελευταία σε περίπτωση που χρειαστεί ποτέ να τα ξαναζήσω από κοντα).

Τις πιο εξαιρετικές τις φιλάω για dinner-party material, και τα τελευταία χρόνια οι Τop Τhree μου είναι οι περιπτώσεις του Τσενάι, της απαγόρευσης των παιγνιδιών κομπιούτερ (στην οποία προστίθονται τώρα και τα Ιντερνετ Cafe), και των planespotters της Καλαμάτας.

Με την πρώτη, αν και φανερά είναι περίπτωση μικροτυρρανείεας, δεν θα ασχοληθώ εδώ, πέραν απο το να επισημάνω οτι σε οποιαδήποτε χώρα με αληθινή εθνικιστική υπερηφάνεια το γεγονός οτι ένας αλλοδαπός επιθυμούσε να σηκώσει την σημαία θα εθεωρείτο μέγιστη νίκη. Φαντάστειτε, πχ, καναν Σοβιετικό defector να σήκωνε την Stars and Stripes κατα τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Και ποιά εφημερίδα δεν θα το τύπωνε πρωτοσέλιδο, και ποιός redneck του Νότου δεν θα τόβλεπε και δεν θα δάκρυζε... νά, ρε παιδί μου, τόσο σπουδαίοι είμαστε που ΟΛΟΙ θέλουν να υψώσουν την σημαία μας. Άρα, μάλλον κάτι άλλο, και όχι η αληθινη εθνικη υπερηφάνεια έπαιζε στην περίπτωση της Ν.Μηχανιώνας.

====

Οταν πρωτοάκουσα οτι είχε απαγορευτεἰ το Tetris, το ηλεκτρονικό σκάκι κλπ, για να αποθαρρυνθεί ο .... τζόγος, ομολογώ οτι για ένα απειροελάχιστο δεύτερο χλώμιασα. Μετά, βέβαια, το ξανάριξα στο κυνικό, αλλά παρακολουθούσα από κοντά για λίγο της εξελίξεις, μέχρις ώτου να απηυδήσω και να χάσω το ενδιαφέρον. Ομολογώ οτι δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου με τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα από την Βουλή (αρχικά τουλάχιστον, γιατί την κατάληξη του ζητήματος δεν την έμαθα ποτέ - και ελπἰζω κάποιος να με ενημερώσει) -- μου φάνηκε οτι η όλη υπόθεση στράφηκε γύρω από την προστασία της υπερηφάνειας των βουλευτών και των νομοθέτων, να μη παραδεχτούν δηλαδή τη μαλακία που είχαν κάνει, κι έτσι όλο το φερναν από δω κι απο κει, αλλά απ' οτ,ι ξέρω ακόμα είναι παράνομο να παίζεις PacMan στο Gameboy σου.

Αχ, αυτή η ... υπερηφάνεια.
Βέβαια, εκτός απο την υπερηφάνεια, η κατάσταση έχει και το πλεονέκτημα οτι διαθέτει ακόμα ένα πρόσχημα για να μπαγλαρώνεις όποιον θέλεις, όποτε θέλεις, έχεις και τον νόμο με το μέρος σου, ω Κράτος, αφού ο άνθρωπος είναι καθαρά εγκληματίας. Αν θυμάμαι καλά είχε χρησημοποιηθεί έτσι και σε μια περίπτωση στη Λάρσα - αχ, Λάρσα σ' είδα και λαχτάρσα.

Τότε σκεφτόμουνα, "καλά όλοι αυτοί οι αθλητές που θα έρθουν για τους Ολυμπιακούς, δεν θα παίζουν ποτέ τους κανα shoot-em-up, για να ξελασκαρουν". Ήλπιζα, οτι με τους ΟΑ, το θέμα θα ξανάμπαινε στη δημοσιότητα, αλλά αυτο δεν έγινε, και ίσως καλύτερα. Τόσο δημόσιο ρεζίλι δεν χρειαζόταν. Φαντάζομαι οι μόνοι άλλοι που θα είχαν τέτοια απαγόρευση, θα ήταν οι Taliban του Αφγανιστάν, και μια που πάνε αυτοί, η Ελλάδα θα έχει μείνει πια μόνη.

Το θέμα είναι, ρε παιδιά, οτι η διατήρηση ηλήθιων νόμων που χρησιμεύσουν μόνο σαν μελλοντικό πρόσχημα να κάνεις νομίμως μαύρη την ζωή σ' όποιον δε γουστάρεις (α, ναι, και για να μοιράζεις μικροεξουσίες σε μικροδημοσιουπαλληλίσκους, να τους έχεις με το μέρος σου) είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ δραστηριότητα, και ας σας εκπλήτει αυτό.

Να καταφεύγετε περισσότερο στα Ευρωπαίκά δικαστήρια, ας κάνει και κάτι χρήσιμο η ΕΕ, George, my man, if you are listening.
Και μια που ο τερματισμός του επιδόματος φαίνεται να είναι η ΜΟΝΗ γλώσσα που καταλαβαίνει η de facto εξουσία, κάθε φασαρία που ταράσει τα λιμνασμένα ύδατα καλή είναι.

====


Περί δικτατορίσκων λοιπόν ο λόγος, και της ύπερ άνω κάθε άλλου προστασίας των "ευαίσθητων" αισθημάτων τους:-
Την υπόθεση της Καλαμάτας και των planespotters δεν χρειάστηκε να την ακούσω από Ελληνικές πηγές. Δεν ξέρω τι κάλυψη έιχατε εκει κάτω, αλλά εδώ λάβατε το full treatment, και για αυτήν την "προσφορά" του και μόνο στην υπόληψη της διεθνούς κοινής γνώμης για την Ελλάδα, αυτός ο ... άντε να μην πώ τώρα..., σμήναρχος που άρχισε την υπόθεση θαπρεπε να τουφεκιστεί, ή τεσπα ο,τι άλλη ποινή προβλεπει ό νόμος για εσχάτη προδοσία.

Μου αρέσει που κατα την διάρκεια της δίκης κλπ, το Ελληνικό κοινό έμεινε άφωνο - λέει - που έμαθε ο,τι κοτζάμ άνδρες, ένηλικες, μπορούσαν να έχουν τέτοιο χόμπυ, να κυνηγάν τα αεροπλανάκια για να καταγράψουν τον κωδικο αριθμό που έχουν στην ουρά τους. Οι καραγκιώζηδες!!

Κι όμως, πάω στοίχημα οτι ο κοσμογυρισμένος σμήναρχος (καλά, τί κάρμα πούχει αυτή η Καλαμάτα;) και οι φίλοι και η παρέα του, δεν χάνουν επισόδειο από τον Δαυλό, το Ελλάνειο Φώς, τα Απωλλόνεια, τα Λιακό-news, ή όπως αλλοιώς τις λένε τις φυλλάδες που κρύβουν κάτω απ'το στρώμα. Σπονδή, λοιπόν, στους Θεούς, που οι Έλληνες, τουλάχιστον, ασχολούνται με Σοβαρά Πράγματα, αντίθετα με το υπόλοιπο κόσμο.

Αυτό που ίσως διέφυγε απ' τον νου του κ.Σμήναρχου, είναι οτι η Μάχη της Βρετανίας, και γενικά όλος ο β' ΠΠ - για τον μέσο Άγγλο - είναι έπος εξ ίσου σημαντικό όσο οι Θερμοπύλες, και πολύ-μα-πολύ πιο πρόσφατο. Οταν ο Churchill είπε: - Never in the field of human conflict was so much owed by so many to so few. ... δεν εννοούσε τους 300 του Λεωνίδα! Μερικοί από τους πιλότους των Spitfire και των Hurricane ζούν ακόμα, όπως και οι καπετάνιοι της αποστολής στην Μάλτα, όπως και οι δραπέτες απο τα γερμανικά στρατόπεδα, και τις Ιαπονέζικες κολάσεις της Βιρμανίας. Σαν να λέμε για τον Έλληνα να ζούσε ακόμα ο Θεμιστοκλής, ο Αλκιβιάδης ή τα εγγονάκια του Διηνέκη.

Φυσικά ο Άγγλος χομπύστας θα ενδιαφερθεί για κάθε λεπτομέρεια του Spitfire, του Lancaster, του Bleinheim. Φυσικά θα πάει στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του κόσμου για να δεί ένα συντρίμι. Και φυσικά το ενδιαφέρον του θα επεκταθεί και στα σύγχρονα σκάφη, και απο εκεί στα σκάφη γενικότερα. Και πολύ λίγο το παίρνει απάνω του, if you ask me.
Για φαντάσου τον σμήνμαρχο στην ίδια θέση (αν είναι δυνατον, δηλαδη), τί πηγή αστείρευτης ανίας θα ήταν.

Και οι trainspotters ακόμα, που είναι οι hardcore ακραίοι του σπορ, και που στην Αγγλία αποτελούν πρότυπο γραφικού, και περίγελο όλων (στεκονται πάνω στις γέφυρες, με τα μπουφάν, τις κουκούλες και τα σημειωματάρια, στο κρύο του χειμωνα, για να καταγράψουν τους αριθμούς των τραίνων που περνούν!!), και αυτοί δεν είναι παρα λάτρες της Βικτωριανής Εποχής, και της εποχής του ατμού, τότε που ο σιδηρόδρομος άλλαξε την φάτσα του πλανήτη. Πλην Ελλάδας φυσικά, η οποία ακόμα περιμένει -- ευτυχώς έχουμε τη δικαιολογία του "ορεινου", unlike, for instance, Switzerland.
(ΒΤW, όσοι αναρωτιούνται για το όνομα της ταινίας "Trainspotting", think along the terms of the "main line".)

Και για να είμαι συνεπής μαζί σας, πρέπει να δηλώσω και εγώ οτι είμαι ολίγον τι planespotter. Εντάξει, δεν έχω δα και σημειωματάριο, αλλά αν περνάω απο κανα αεροδρόμιο και δώ κανα σκάφος που με ενδιαφέρει, δεν τόχω σε τίποτα να σταματήσω, να το δώ από κοντά, να συζητήσω με τον ιδιοκτήτη. Και έχω πολλούς γνωστούς που αν ακούσουν κανα γνώριμο μουγκρητό στον αερά, δεν λένε - "άκου, ένα Spitfire", αλλα μάλλον "α, άκου αυτὀ το Spitfire έχει τον πιο σπάνιο κινητήρα Griiffin και όχι τον κοινό Merlin" - "Ναι, και αν ακούσεις προσεκτικά, πάω στοίχημα οτι έχει τη δευτερη έκδοση του καρμπυρατέρ"! Η αλήθεια είναι οτι όποιος έχει μερακλίδικο ενδιαφέρον για το οτιδήποτε, είναι και λίγο spotter. Σύμφωνοι, κκ. γλωσσολόγοι, και ιστορικοί;

Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως έπρεπε να είχα ονομάζει το μπλογκ wordspotting;

Πάντως το θέμα παραμένει, οτι όλη αυτή η ξευτίλα, έγινε για να μην αναγκαστούν κάποιοι να παραδεχτούν το μνημειώδες λάθος τους. Που αν είχε αποφευχθει εγκαίρως θα ήταν καλύτερα για όλους. Δεν υπήρχε σε όλην την Ελλάδα ΕΝΑΣ άνθρωπος να πάρει τον σμήναρχο στη μπάντα να του σφυρίξει δυο λόγια;

Anyway, το BBC το γύρισε και ταινία, και για ολονών τη γούνα έχει κανα-δυο ράματα.

Σε κάποια στιγμή σχολιάζει ένας Βρετανός "They are a proud people!", που βασικά μεταφράζεται... "Προσέχτε, πέσαμε σε περιπτωσάρες!"

Ενδιαφέρουσα (και αληθοφανέστατη) η απεικώνηση των Γυναικείων Φυλακών (Κορυδαλού;;) . Βλέπετε, μαζί με τους σπόττερς ήταν και η άμοιρη η σύζηγος του ενός, νιόπαντρη!! Μετά το σπότινγκ θα περνάγανε το μήνα του μέλιτος - στα νησιά.

Αξίζει να το δείτε το φίλμ, μόνο για να δείτε και μια εικόνα εκ των έξωθεν.
Έτυχε μάλιστα να το γράψω, και να το έχω και σε ντι-βι-ντι.
(Διαθέτω ευχαρίστως ένα copy για όποιον αναλάβει να το πασάρει και σε όποιον άλλον ενδιαφέρεται)

============

Ο j95 λεει οτι οι μικροεξουσία παράγει τα "μουνοπάνα". Αχ βάτραχε, που με κάνεις και χρησημοποιώ και κακές λέξεις στο μπλόγκ μου. Δε σε φιλάω με τίποτα.


Το θέμα λοπόν είναι
« Τἰ παράγει την μικροεξουσία; ».
Και τί μπορούμε να κάνουμε για αυτό;

Θεσσαλονίκη, 23 Ιουλ 1908

Χαμένος μέσα στην παραλληρούσα λαοθάλασσα, και μη πιστεύοντας τα μάτια του, ο διοικητής της Χωροφυλακής αναφέρει:

«στο μπαλκόνι του Κονακίου, Έλληνες και Βούλγαροι επίσκοποι και ο μουλάς σφίξαν τα χέρια και μετά, στο όνομα της αδελφοσύνης, κάλεσαν τους ομόθρησκούς τους να κάνουν το ίδιο... Μια κραυγή χαράς ξέσπασε από κάθε στήθος του όχλου και παντού έβλεπες Μουσουλμάνους, Έλληνες και Βούλγαρους, τους παλιούς θανάσιμους εχθρούς, να πέφτουν στην αγκαλιά ο ένας του άλλου. Ένα απερίγραπτο παραλλήρημα ακολούθησε καθώς ο συμβιβασμός φυλών και θρησκειών καθαγιάστηκε υπο την σκιαν μιας τεράστιας σημαίας που έφερε τις λέξεις "Ζήτω το Σύνταγμα"...»

Κάτω απο τον Λευκό Πύργο, η στρατιωτική ορχήστρα άρχισε να παίζει τη Marseillaise ενώ οι πλατείες γέμισαν με κόσμο από ολες τις συνοικίες της πόλης. Για μέρες ολόκληρες τα καφενεία, οι κήποι και οι πλατείες παρέμειναν γεμάτες ενώ οι σκηνές της συναδελφοσύνης ανάμεσα στους διαφορετικούς ανθρώπους ολοένα και εντείνονταν: "Οι τίγρεις, οι λύκοι, οι αλεπούδες και τα πρόβατα ήρθαν να βοσκίσουν στο ίδιο λειβάδι", σχολίασαν ποιητικά δυο Γάλλοι ιστορικοί.

Αλλα έμελε να επακολουθήσουν ακόμα πιο εκπληκτικά θεάματα: Αφού αγκαλιάστηκε με τον Έλληνα επίσκοπο στις Σέρρες, ο Iane Sandanski, ο σπουδαιώτερος αντάρτης του VMRO, οδήγησε τους κομιτατζήδες του στη Θεσσαλονίκη και και σε μια πράξη μνημειώδους συμβολισμού παρέδωσε τα όπλα του στην Επιτροπή Ενότητας και Προόδου (eng. CUP). Αναγνωρίζοντας αυτήν την θυσία, οι επαναστατικές αρχές επέστρεψαν τα όπλα, οπότε ο Sandanski και οι άνδρες του άρχισαν αμέσως να τα διαλύουν και να τα καταστρέφουν! Εκφωνόντας το "Διακύρηγμα Προς Όλα τα Έθνη της Αυτοκρατωρίας" του, ο Sandanski πάσχησε να κτίσει στα θεμέλια αυτής της μοναδικής στιγμής συμβιβασμού:

« Η πατρίδα μας, σκληρά δοκιμασμένη, εορτάζει την αναγένησή της. Η επαναστατική απήχηση των Νεότουρκων αδελφών μας αντιλάλησε χαροπά μέσα στις ψυχές εξ ίσου σκληρά δοκιμασμένων ανθρλωπων...
Προς τους Τούρκους συμπατριώτες!
Αντιπροσωπεύετε την πλειοψηφία του λαού, και έτσι έχετε επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος της καταστολής του κοινού εχθρού μας. Μεσ' στην Τούρκικη Αυτοκρατωρία σας, είσατε το ίδιο σκλάβοι με τους Χριστιανούς...
Αγαπημένοι Χριστιανοί συμπατριώτες!
Και σείς δόλια απατηθήκατε πιστεύοντας οτι για όσα υποφέρατε στα χέρια του τυρράνου έφταιγε όλος ο Τούρκικος λαός...
Αγαπητοί Φιλοι!
Μην αφήσετε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από την εγγληματική αναστάτωση που πιθανα θα χρησιμοποιήσει η επίσημη Βουλγαρία για να υποσκάψει τον κοινό αγώνα σας στο πλευρό του Τούρκιοκου λαού και την ειρηνική συνέχεια αυτού του αγώνα»

Η επανάσταση των Νεότουρκων ήταν ένα θαρραλέο χτύπημα ενάντια στον δεσποτισμό του Σουλτάνου Αμπντουλχαμιντ -- στις αρχές της, οι ηγέτες της είχαν απορρίψει ανοιχτά τον δρόμο του εθνικισμού. Όπως αναφέρει κομψα ένας σπο τους χρονογράφους της εποχής: "Έμελε να ήταν το τέλος των διακρίσεων και της αδηκίας. Έμελε να ήταν το τέλος των αμοιβαία καταστροφικών πολέμων και της αιματοχυσίας, το τέλος του μίσους. Είχαν κουραστεί να μισούν, αυτοί οι άνθρωποι! Θέλαν να ζήσουν εν ειρήνη. Η ζωή ήταν κάτι πάραπάνω απ' την αδιάκοπη φαγωμάρα μεταξύ ανθρώπων που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες... ¨ηταν καιρός να εργαστουν μαζί, χέρι με χέρι για το κοινό καλο"

Θα ήταν, βέβαια, αφελές να φανταστούμε οτι ακόμα και το 1908 ένα συνταγματικό κίνημα θα διέθετε αρκετά πολιτικά και διανοητικά εφόδια για να μεταμορφώσει την Ωθωμανικη Αυτοκρατωρία σε ένα σύγχρονο πολυεθνικό κράτος. Μέσα σε τρία χρόνια αντεπανάστασης και αποκατάστασης, ο επαναστατικός ιδεαλισμός μεταλλάχθηκε σε ένα καθεστώς του οποίου η βιαιώτητα ξεπέρασε ακόμα και αυτήν του Αμπντουλχαμιντ.

---

Το ανάγνωσμα αυτό, το οποίο αποδίδω σε κάπως ελεύθερη μετάφραση, είναι από το αξιόλογο και σχετικά πρόσφατο βιβλίο του Misha Glenny, The Balkans 1804-1999 (Κεφ. 3 σελ. 216)

Η αναφορά του χωροφύλακα πρωτοπαρουσιάστηκε στη συλλογή Salonique, 1850-1918 του Veinstein (ed.) απο τους Dumont & Georgeon, La Révolution commence à Salonique.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα θαμμένη κάπου στα Ελληνικά. (Αν κανείς ξέρει...)

Just makes you think, don't it?

Επίσης θυμάμαι παλιότερα να είχα διαβάσει κάπου οτι οι Έλληνες της Μακεδονίας είχαν αρκετούς ενδοιασμούς ως προς την ένωσή τους με τους Παλιοελλαδίτες τους οποίους τους θεωρούσαν ελαφρώς μουρλούς και ανεύθυνους. Schevill νομίζω οτι ήταν (A History of the Balkan Peninsula, 192x), αλλα έψαξα και δεν το ξαναβρήκα...

---

Γιάτι ίνε κε γέ μπε κίελ

Transcription: Yiati inü chü ye mbü kiel

Έχει και τα καλά της η θρησκεία (ας πούμε).
Ψάχνοντας το "Πάτερ Ύμων" σε κάποια άλλη γλώσσα, έπεσα σε αυτήν την ιστιοελίδα που το παρουσιάζει σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου, ακόμα και σε καμμιά 80ρια τεχνητές.

Έρριξα και μια ματιά στα Αλβανικά, αλλά αυτό που πήρε το μάτι μου ήταν τα Αλβανικά, γραμμένα με ένα τροποποιημένο Ελληνικό αλφάβητο!. Δείτε το και σε μια ελαφρώς διαφορετικιά έκδοση εδώ. Όπως θα παρατηρήσατε, έχει αρχίσει ήδη να ξεφεύγει λιγο από την χρήση που γνωρίζουμε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή εικόνα στον νου μου, όλων εκείνων των τυπογραφείων με τις Αλβανικο-Ελληνικές γραμματοσειρούλες τους, τους τυπογράφους σκυμμένους να κάνουν την στοιχειοθέτηση, και τις εφημερίδες να τυπώνονται και να κυκλοφορούν στα... Αλβανο-ελληνικά μου έκανε αρκετή εντύπωση. Που συνέβαιναν όλα αυτά; Το κράτησα στο νού μου για καναν χρόνο. Ας είναι καλά τα μπλόγκ - να έχω κάπου να τα γράφω.

Με αφορμή το άριστο ποστάκι στο μπλόγκ Shraosha-Rakasha, Φραγκοκρατία -- εκεί που η Αρβανίτισσα δεν μπορεί να δεχθεί τον Δραγούμη σαν Έλληνα (ή να πώ ορθόδοξο;) επειδή δεν φοράει... φουστανέλλα, κι ας μιλάει Ελληνικά -- το ξαναθυμήθηκα, και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Αλήθεια, πόσα λίγα ξέρουμε για το άμμεσο παρελθόν μας. Βέβαια για το αρχαίο τα ξέρουμε όλα, ούού όλα! ;-)

Και αν αυτό το ποστάκι σας έρεσε, κοιτάχτε και εδώ, οπού ο "Γιάτι ίνε" παρουσιάζεται σαν "Μπηζήμ Παπαμής" στα Urum, Τούρκικη γλώσσα που ομιλείται σε πολλες περιοχές της Ουκρανίας από απογόνους Ελληνων αποικιστών της Κριμαίας, οπως αναφέρεται.

Τελικά, την πιό ακριβή προσέγγιση της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, μου φαίνεται οτι την είχε μια παλιά Ελληνική κωμωδία με την Τονια Καζάνη και τον Καλογήρου, αν δεν κάνω λάθος, και λεγόταν "Βαβυλωνία". Πιό ακριβή προσέγγιση, τέλως πάντων, από ο,τι μπούρδα διδάσκουν στα παιδάκια σήμερα.

Και άντε μετά να πείς να εκτιμάμε και να αγαπάμε όλες τις λαϊκές μας παραδόσεις.
Κάποια στιγμή θα σας πώ και τί μου είπαν οι Πομάκοι που έχω γνωρίσει.

---

Το φ δεν είναι μαθηματικό!

Δεν παύω να ακούω πολλά μουρλά απο τους ανθρώπους του στενότερου μου κύκλου, αλλά με διασκεδάζει που πάντα, στο τέλος βρίσκεται μέσα σ' αυτά κάτι σοφό.

Προχθές, από μια γνωστή αρχιτεκτώνισσα: - "Το φ, ξέρεις δεν είναι μαθηματικό."
- "Συγνώμη, ποιό φ, ο αριθμός του Fibonacci, ο ορισμένος ως φ = 1/φ + 1 ;"
- "Ναί μου λέει, αυτό το φ, βέβαια αν το δείς έτσι είναι μαθηματικό, αλλα εγώ εννοω με την άλλην έννοια".
Έ, πώς να αντισταθώ στην ευκαιρία να δώ το φ με την άλλην έννοια, την μη-μαθηματική.
-"Πές μου κι άλλα."
- "Εννοώ το φ σαν την Χρυσο Πηλίκιο!" (Golden Ratio)
-"Α, αυτό το φ! ...εντάξει τότε."

Τεσπα, για να μην τα πολυλογώ, αυτό που έτυχε να συμβεί, ήταν να βρεθεί με μια παρέα μαθηματικών, και η συζήτηση να φτάσει στο πότε άρχισε το Golden Ratio να θεωρείται σαν το πιο τέλειο και το πιο ευχάριστο στο μάτι σχήμα, όπως ξέρει ο καθένας που έχει διαβάσει το εικονογραφημένο "Mathematics" της σειρας Time-Life, ή τον κώδικα ντα Βίντσι.

Αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει (πού ζείτε - σε καμμιά σπηλια στη Σιβηρία;) είναι το ορθογώνιο που σχηματίζεται αν πάρεις ένα τετράγωνο, και επεκτήνεις την μια πλευρά, από την μέση της να έχει όσο μήκος όσο μέχρι το απέναντι διαγώνια σημείο. Για να μην το περιγράφω.

Το θέμα είναι οτι αυτή, λέει, είναι η Θεϊκή Αναλογία, υπάρχει μέσα στα πάντα, στα πάντα τα όμορφα τουλάχιστον, και ακόμα και ο Παρθενώνας χωράει τέλεια μεσα στο φ, ρε παιδί μου, πως να το κάνουμε ο αριθμός λέει.

Προκύπτει λοιπόν, σύμφωνα με τους μαθηματικούς φίλους της, οτι αυτή η αναφορά στην "καλλιτεχνική" αξία του φ, ελάχιστα έχει να κάνει με την αρχαία σοφία αλλά είναι μια μόδα που άρχισε ένας Γερμανός, ονόματι Zeising η οποία προωθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Fechner πατέρα λέει της "ψυχοφυσικής", whatever that may be when it's at home.

Τώρα δεν το έχω ψάξει πολύ ακόμα, αλλά βιάζομαι να γράψω δυο-τρια πράγματα στο μπλόγκ μου πριν σας καλλέσω, και αυτό έτυχε πρόχειρο.

Προσωπικά ή αναλογία που δημιουργεί το Χρυσό Πηλίκιο δεν είναι ακριβώς αποκρουστική, εντάξει, τρώγεται... Και μετά έχουμε και το ζήτημα της φυλλοτάξεως, που (ώς τώρα) δεν φαίνεται να παραφέρεται.
Αλλα δεν μπορείτε να πείτε, για Γένηση Μύθων ο 19ος αιώνας ασυναγώνιστος, έτσι;;

---

Παιδεία και ιδιοτικοποίηση ... καλα κρασιά!!!

Ο πιτσιρικάς μου τελειώνει το σχολείο φέτος.

Πανάθεμα με αν έμαθε τίποτα. Η προφεσσόρα η μαμά του, όποτε επενέβηκα, μου έβαλε άγριο χέρι.
(Εγώ)- "Ρε γμτ, κοντεύει δεκάξι και δεν ξέρει πολλάπλασιασμό! Και από βιβλία, νομίζει οτι ο μόνος συγγραφέας του κόσμου είναι ο Terry Pratchett"
(Αυτή)- "Άστο το παίδι, αφου ξἐρεις οτι καμμία μάθηση με εξαναγκασμό δεν έχει αξία..."
Αναρχικιά οπότε την βολευει, η δικιά μου...

- "Τί θες να κάνεις τώρα σπόρε, που τέρμα το σχολείο;"
- "Μουσική."

Η αλήθεια είναι οτι το αντικείμενο όντως το κατέχει και το αγαπάει, όπως και κάθε τι λαβίστικο, που λέμε εδώ. (luvvie = ανθρωπός του θεάτρου, καλλιτέχνης, ηθοποιός, ευαίσθητη ψυχή, όποιος λέει "αχ, καλέ τι χάρμα!" με μιαν ιδιαίτερη προφορά.)
(Εγώ) - "Όταν είσαι στη σκηνή μπροστα σε μεγάλο ακροατήριο, δεν αισθάνεσαι αμήχανα;"
(Αυτός) - "Όχι, μπαμπά, καθ' οτι είναι το φυσικο μου περιβάλλον".
(Εγώ) - "Ε, πάλι καλά που σε κάαατι δεν μου έμοιασες".
Όλα αυτά Αγγλιστι, εφόσον ο μούργος πάντα αρνήθηκε να μάθει Ελληνικά, και η προφεσσόρα η μαμά του...

If music be the food of love, λοιπόν, play on, που έλεγε και ο Μπίλλυς, και σκεπτόμενος πόσα βγάζει ένας πετυχυμένος μουσικός σε σχέση με έναν, πχ, πετυχυμένον επιστήμονα, πάμε βουρ να βρούμε καμμιά σχολἠ της προκοπής. Δεν είναι ακόμα σε ηληκία για πανεπιστίμιο, δηλαδή με τα δεδομένα της κοινωνίας μας (γιατί άντε να μην αρχίσω σε τι ηληκία πήγαν ο Νεύτων κι ο Γιάνγκ), οπότε μιλάμε για κάτι αντίστοιχο με το έι-λέβελ. Τα δυό τελευταία χρόνια της σχολικής εκπαίδευσης στην Γηραία Αλβιόνα.

Σημειωτεόν δε, οτι μου έχει 'ξηγηθεί, in no uncertain terms, οτι "σχολείο" με δασκάλους, σχολική πειθαρχία, και άλλες τέτοιες απώλειες χρόνου ΔΕΝ ξαναπάει - και τί να πώ, στην ηληκία του και εγώ τα ίδια έλεγα.... ψάχνουμε λοιπον για καμμιά τεχνική σχολή μουσικών.

Οι επιλογές μας είναι κάπως περιορισμένες. Το κολλέγιο της γειτωνιάς προσφέρει ενα crash course ενος έτους για τεχνικούς μουσικής, ηχολήπτες, κλπ, αλλά χωρίς εκπάιδευση παρουσίασης, performing. Δεν μας κάνει, κύριοι, βλέπετε, πρέπει να έχει και λίγα φόντα μη τυχόν βρεθεί ποτέ στο Φεημ Στόρυ το δικό μας. Πάει το κολλέγο λοιπόν, προς το παρόν τουλάχιστον.

Μένουν δυο επιλογές:

Πρώτη - Κατι παλιοφιλαράκια δικά μου, με λόξα για την μουσική έχουν καταφέρει, με Ηράκλειους άθλους, να αρχίσουν μια σχολή που καλλύπτει όλα όσα θέλουμε. Και μουσική, και τεχνικά θέματα, και παραστάσεις κάνουν, και όποιος έχει δει την εργασία τους έχει σχολιάσει την άριστη ποιότητά της. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κινήθηκαν και μέσα στα κυκλώματα του κρατικού μηχανισμού και κατάφεραν να εξασφαλήσουν αναγνωρισμένο δίπλωμα, αντίστοιχο και ισοδύναμο με το έι-λέβελ. Αυτό και από μόνο του θαύμα! Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ιδρυτές αυτής της αξιέπαινης και άριστης σχολής είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος με το FUNDING.

Δεύτερη - Ο μπασίστας μεγάλος αδελφός ενός φίλου του σπόρου, δυο χρόνια μεγαλύτερος του, τυχαίνει ιδιαίτερης εκτίμησης (ξέρετε τί σημαίνει τώρα καλός μπασίστας, έτσι;) και πάει σε μια άλλη σχολή που έχει ανοίξει πρόσφατα, και σκοπός της είναι "To prepare young people for the music industry", το οποίο ίνταστρύ είναι "one of our greatest exports to the world", κλπ, κλπ.

Ε, ρε , δημιουργέ του πρώτου Φεημ Στόρυ, κάρμα που μαζεύεις...

Η εν λόγω σχολή είναι αρκετά διαφορετική από την σχολή που άνοιξαν τα χιπιά.
Πρώτα από όλα, είναι franchise. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό;
Ναι, οι νεοφιλελεύθεροι ξέρουν, οι υπόλοιποι ξέρετε;;
Σημαίνει οτι κάποιος είχε την φαεινή ιδέα, τύπωσε δυό αποθήκες γεμάτες με πολύ (μιλάμε πολύ) glossy προσπέκτους, σχεδίασε και ένα "πρόγραμμα υποστήριξης" για τους πελάτες του, και πούλησε την ιδέα σε όποιον θεωρούσε οτι θα έβγαζε κανα φράγκο "διδάσκοντας" τα άμοιρα παιδάκια τα κόλπα της μπίζνες. Και στο τέλος θα τους έδινε και "κονέ", αφου το "κύρος" του να έχουν παρακολουθήσει μια τόσο αξιόλογη σχολή θα ήταν αμέσως εμφανές σε έναν υποψήφιο μελλοντικό εργοδότη!

Το πήγαν και απο τα γραφεία του Εργατικού Κόμματος, τους εξήγησαν πόσο ωραία ταιριάζει το σχέδιό τους με την μαλακία που έχει στο κεφάλι ο Μπλαίρ, λάβαν και αυτοί έγκριση και ανεγνωρισμένο δίπλωμα, έγινε γεγονός το franchise. Εκείνον τον καιρό παίζαν περίπου 10 διαφορετικές version του Φεημ Στορυ στα κρατικά κανάλια....

Τέλος πάντων, φτάνει και το open day των φρανταϊσδιάριδων, και πάει ο σπόρος (λίαν θετικα διατεθημένος, αφου ο φίλος του ο μπασίστας... ) να δεί περί τίνος πρόκειται. Δεν πήγα μαζί του, εχώ βαρεθει το μουσική - ολο μουσική. Η αναφορά του είχε ενδιαφέρον:

Πρώτον, όλα ήταν προδιαγραμμένα και προκαθορισμένα. Ετοιματζιδικα σαν τα φαστφουντάδικα που τόσο αγαπάνε τα franchise (πώς διάλο τα λέτε Ελληνικά, anyway). Μπορούσες να ακολουθήσεις ή την επιλογή του μουσικού, ή του τεχνικού, ή του χωρευτή. No mixing and matching allowed. Για να κερδίσουν πόντους με τους κυβερνητικούς και τους χρηματοδότες είχαν εφαρμόσει και ένα βλαμμένο σύστημα πειθαρχίας, με μέτρα αν θα απουσίαζες (λες και αν οι φοιτητές είχαν αληθινό ενδιαφέρον θα απουσίαζαν). Πάντως αυτό άρεσε στις Τοπικές Εκπαιδευτικές Αρχες (LEA, που κουμαντάρει προς το παρόν την εκπαίδευση στην Αγγλία, ωσπου να την αναλάβει το McDonalds).

Χώρους για παραστάσεις η σχολή ... δεν είχε. Είχαν διαπιστώσει οτι τέτοιοι χώροι είναι ακριβοί, και φυσικά πρέπει η σχολή να υπολογίσει και το κερδος. Γυρόφερναν τους φοιτητές σε όποιο τοπικό μπάρ τους δεχόταν για να κάνουν παράσταη!! (Και τα φιλαράκια μου το είχαν διαπιστώσει την ακρίβεια ειδικών χώρων, αλλά είπαν χέσε το κέρδος, εδώ φτιάχνουμε σχολή και τον είχαν πλήρωσει τον χώρο με τον ιδρώτα τους). Οι φοιτητές του franchise καθόντουσαν γύρω-γύρω σαν άλαλα ζωντόβολα. (Αυτό δυσκολεύτικα να το πιστέψω. "Καλα" - λέω - ", σχολή performing arts, και δεν ξεχειλίζουν οι μαθητές ενθουιασμό;;". Αν δεν μου το επικύρωναν και τρίτοι, δεν θα τον πίστευα τον σπόρο.)

Η αδιαφορία των υπευθύνων έφτανε στο σημείο οπού όλος ο κόσμος που είχε έρθει να δεί την σχολή, στο "open day" τους μάλιστα!!, να αφήνεταιε να περιμένει, αμελημένος, σε ουρές. Και είμαι σίγουρος οτι αυτη η αμέλεια δεν ήταν εξ επίτηδες, αλλα απλό παράγωγο της δυσλειτουργείας ενός συστήματος πού το μόνο κίνητρο του, στην τελική ανάλυση, είναι τα φράγκα.

Πάντως τα προσπέκτους, σας ξαναλέω, ήταν κα-τα-πλη-κτι-κά. Όχι μόνο σι-ντί, αλλά μέχρι και ένα ντί-βι-ντι εμπεριείχαν (φτιαγμένο από την κεντρική διεύθυνση, φυσικά)

Ο σπόρος μου λεεί: - "Μπαμπα, αν θα πήγανα εκεί ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ να τα πάω καλά, γιατι ξέρω οτι ο,τι και να πετυχαίναμε ΕΜΕΙΣ (οι φοιτητες), θα το εκμεταλλεύονταν ΑΥΤΟΙ για να πουλήσουν".

Οπότε δεν μου μένει παρα να ελπίσω οτι οι φίλοι μου τα χιπια δεν θα πάθουν καμμια καζούρα με τη χρηματοδότηση τους, τουλάχιστον για τα επόμενα δυό χρόνια.

---

Moral of the story (άν υπάρχει, δλδ): Η ιδιοτικής πρωτοβουλίας δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι ΑΡΙΣΤΗ ιδέα, αν διεξάγεται από μη-κερδοσκοπικές εταιρίες. (Μαθαίνω οτι τους Έλληνες τους απασχολεί το ζήτημα τελευταία...)

---

Υπερμπλόγκ

Η ιδέα που παρουσιάζω ξεκίνησε από δύο πηγές.

Η πρώτη ήταν η απόπειρά μου, πριν λίγα χρόνια να φτιάξω έναν σκελετό για μια interactive ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, που, συν τοις άλλοις θα στέγαζε το κάθε τι σχετικά με ένα απο τα χόμπυ μου. Σκεφτόμουνα οτι αν ήταν αρκετά interactive* τις περισσότερες πληροφορίες θα τις προσέθεταν άλλοι, και έτσι θα γλύτωνα τον κόπο.
Τελικά το σχέδιο αποδείχθηκε πολύ πιο χρονοβόρο απ' ο,τι αρχικά υπολόγισα (τότε δεν υπήρχαν ακόμα καλά CMS), και η ιδέα ατρόφησε μέχρι πρόσφατα.

Η δεύτερη πηγή της ιδέας ήταν η πρόσφατη αναζοωγόνηση του ενδιαφέροντός μου για την Ελληνική ιστορία, ανθρωπολογία, κλπ. Τί τάθελα; Τόσα χρόνια έξω από την χώρα, ούτε την γλώσσα μίλαγα, ουτε καν μου περνούσε η ιδέα να ψάξω καθόλου τα πράγματα. Είχα, φαίνεται, τότε, καλύτερα πράγματα να κάνω. Κι όμως, κάποια ανικανοποίητη περιέργια μέσα μου δεν έλεγε να κάνει το πρέπον και να απαληθφεί χωρίς ίχνος.

Νοσταλγία; Ποιός ξέρει; Λένε οτι στην ηληκία μου συχνά κάνει αισθητή την παρουσία της.

Φλέγοντα ζητήματα για το μέλλον της ανθρωπότητας, όπως η Αρχαία Ελληνική προφορά, η δημογραφία της καταγωγής του Ελληνικού πληθυσμού, τα γεγονότα του 1908 στην Ωθωμανική Αυτοκρατωρία, οι γλώσσες των Βλάχικων μειονοτήτων, το Βυζάντιο κατα τη Στάση του Νίκα, και άλλα πολλά παρόμοια, που ούτε στον ύπνο μου δεν φανταζόμουνα οτι ουδέποτε θα με απασχολήσουν, ξύπνησαν και ζήτησαν την προσοχή μου.
Μαζί με αυτά και ένας γνήσιος (θέλω να πιστεύω) πόνος για την χώρα που υπήρξε γενέτειρά μου.

Ακολούθησε περιήγηση του Διαδυκτίου για καναν χρόνο, τα αποτελέσματα της οποίας και τα φαντάζεστε, και τα γνωρίζετε. Έμαθα για τον Λιακόπουλο, τον Λιαντίνη, τον Πουλιανό, τον Μανιά, τον Χαρδαβέλα, και για αλλούς πολλούς παρόμοιους, που - η αλήθεια να λέγεται - ίσως προτιμούσα ποτέ να μην είχα μάθει.

Αν αυτό ήταν το μόνο που είχα μάθει, τότε το ζήτημα θα έληγε εκεί. Παράλληλα όμως είχα και την τύχη να γνωρίσω πολλά άτομα, είτε άμμεσα είτε έμμεσα, είτε μόνο μέσα από τα γραπτά τους, τα οποία φαίνονταν να έχουν τα ίδια παλαβά ενδιαφέροντα με εμένα. Αυτό ειλικρινά δεν το περίμενα, και η ιδέα και μόνο οτι κάποιοι πάση περιπτώσει δεν θα με έβρισκαν εντελώς εξωγήινο λόγω αυτών των τάσεών μου, γεννά μια μικρή θερμή φλογούλα μες στα σωθικά μου. Εχώ διαβάσει τα μπλόγκ πολλών σας, με άλλους τα είπαμε σε διάφορα fora, γενικά a good time was had by all.

Τώρα, για να μπώ στο ψητό, θα πώ οτι μου αρέσει πολύ η ροή και ο αυθορμητισμός των μπλόγκ. Η δυνατότητα να καταγράψεις την σκέψη όσο είναι ακόμα φρέσκια, ζεστή, είναι σπουδαίο πράγμα, και μαζί με την δυνατότητα της διεθνούς έκδοσής της ηλεκτρονικά, μπορεί κάλλιστα να προμηνύει μια νέα εποχή επικοινωνίας. But you don't need me to tell you that.

Από την άλλη, όμως, βλέπω οτι ιδέες και καταγραφές που έχουν έναν διαχρονικό χαρακτήρα, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ΠΟΛΥ πιο μόνιμα σημεία αναφοράς, συχνά χάνονται μεσα στα μπλόγκ με τη ροή του χρόνου, μια που δεν έχουν την πιο σταθερή εμφάνιση και παρουσία την οποία προσφέρει, πχ, ένα τόπικ σε ένα φόρουμ.

Τα φόρουμ πάλι γεμίζουν εύκολα με ασχετοσύνες, ιδίως αν πάσχει ο συντονισμός τους, και η αλήθεια είναι οτι τα περισσότερα που έχω δεί έχουν "παρδαλό" χαρακτήρα.

ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ, οτι το ζητούμενο είναι κάτι ανάμεσα σε φορουμ και μπλόγκ, ή ίσως και ο συνδιασμός τον δύο. Το μπλόγκ μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τον γνωστό τρόπο, άλλα άν κάποιο θέμα που θίγεται κρίνεται δεόντως αξιόλογο, μπορεί να προβιβαστεί σε θέμα φόρουμ, δλδ. σε καταχώρηση στην Βάση Γνώσεων (knowledge base). Από εκεί και πέρα, ενώ μπορεί συνεχίσει να δέχεται και ψιλοκουβεντούλα στο μπλόγκ, σημαντικές καταχωρήσεις, ερωτήσεις, απαντήσεις, διασαφηνισμοί, κλπ., καθώς και παρόμοιες σκέπτικές άλλων μπλόγκερ μπορεί να προστίθονται στο φόρουμ. Έτσι το θέμα αποκτά μια φόρα η οποία του λείπε απ' το blog, ΙΜΗΟ, όσο το blog παραμένει "διάσπαρτο;;".

Αυτά σκεφτόμουνα λοιπόν, μέχρι τις προάλλες, όταν έκαν έναν έλεγχο στις διάφορεςειδήσεις για τους Πάπυρους της Οξυρύγχου (τις προσέξατε, έτσι;; και σίγουρα κάτι θα γράψω για αυτό σύντομα) . Τό site που μου επικύρωσε τις ευνόητες υποψίες μου για την "αποκάλυψη" του Ελληνικού θυσαυρού, το δημοφιλές ArsTechnica είχε ακριβώς ένα τέτοιο σύστημα. Δείτε μόνοι σας στον σύνδεσμο εδώ. Και έτσι, μέσα σε ένα φόρουμ υποτίθεται κομπιουτερόβιων, ξαφνικά βλέπεις να ανάβει μια συζήτηση για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις της αποκρυπτογράφησης των Πάπυρων. Βλέπεις κρυμένα ταλέντα και ενδιαφέροντα να αναδύονται. Ωραίο πράγμα.
Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα απο κομπιουτερόβια archaeology-nerds.

Ψάχνω λοιπόν να δώ πώς το πέτυχαν (αφού μου θύμησε την παλιά μου ιδέα που πρωτοανέφερα) και ανακαλύπτω τον κόσμο των CMS.

Κανονικά θα έπρεπε να τα είχα υπ όψη μου, αλλά αφου τον τελευταία χρόνο απέφευγα ο,τι κομπιουτερικό δεν με αφορούσε άμμεσα, και αφου ο ελεύθερος μου χρόνος στο Διαδύκτιο αφιερωνόταν σε ζητήματα "Ελληνικά", πιάστικα αδιάβαστος.

Δεν πειράζει, καλύτερα, είχαν και αυτα την ευκαιρία να οριμάσουν λίγο, ωστέ να μην τα βρώ εντελώς άγουρα.

Μετά απο μια σχετικά βιαστική αξιολόγηση διάλεξα το σύστημα που λέγεται Mambo, σαν βάση για να αναπτύξω αυτήν την ιδέα. Υπήρχαν και κανα-δυό άλλα συστήματα που μου τράβηξαν την προσοχή, ολα με τα θετικά τους και τα αρνητικά τους. Ελπιζώ να διάλεξα σωστά. Δεν έχω πια το κέφι για πειραματισμούς που είχα κάποτε.

Η τελική φάση λοιπόν είναι αυτή:
Σε λίγο καιρό σύστημα θα είναι έτοιμα, υποτυποδώς τουλάχιστον, και θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα ελαφρύ beta-test. Ελπίζω μερικά άτομα απο τον παρόντα χώρο να το τιμήσουν με την παρουσία τους.

Έλάτε να βάλουμε σε έναν μόνιμο, ελπίζω, διαδυκτιακό χώρο τις επικολλήσεις μας σχετικά με το αν ο Paul Faure ανακάλυψε Γραμμική Β' του 2700 πχ, με το πώς ακριβώς χρονολογήθηκε ο Γιελλαδοπίθηκους του Άρη, με το τί παίζει σχετικά με το Hellenic Quest, τις 90.000.000 λέξεις του TLG και τον δορυφόρο της NASA, με το τί είπε ο Κίσσιγκερ και πότε, και με τις θρησκείες του Αρχαίου Ελλαδικού χώρου!

Κάπου που να μπορούν να αποτελουν ενά σταθερό σημείο αναφοράς, αλλα και εξέλιξης.

Θα χαρώ να ακούσω απόψεις ούτως ή άλλως, και θα σας κρατήσω ενήμερους για την πρόοδο του συστήματος μέσω του παρόντος. Ιδιαίτερα άν έχετε πείρα από CMS γενικά, ή απο Mambo ειδικά, μιλάτε! Ο αυθαίρετος και χαώδης τρόπος προγραμματισμού συστημάτων βασισμένα στο Apache-PHP-MySQL, ιδίως για τους πιστούς του καλαίσθητου προγραμματισμού, ένα ακρώς ερμ, ενδιαφέρον θέμα - as in "how very interesting" που λέμε εδώ στην Αγγλία (στμ: "δεν πας να δεις αν έρχομαι"), ή σαν την Κινέζικη κατάρα που λέει "Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες εποχές".

Παρά ταύτα λεώ οτι έχει την δυνατότητα να κάνει αυτό που θέλω. Και αν πετύχει, το επόμενο σύστημα θα γραφτει with mathematical proof of correctness.



( * Πώς μεταφράζεται αυτό σε "τεχνικά ορθά" Ελληνικά αυτές τις μέρες; )