Παιδεία και ιδιοτικοποίηση ... καλα κρασιά!!!

Ο πιτσιρικάς μου τελειώνει το σχολείο φέτος.

Πανάθεμα με αν έμαθε τίποτα. Η προφεσσόρα η μαμά του, όποτε επενέβηκα, μου έβαλε άγριο χέρι.
(Εγώ)- "Ρε γμτ, κοντεύει δεκάξι και δεν ξέρει πολλάπλασιασμό! Και από βιβλία, νομίζει οτι ο μόνος συγγραφέας του κόσμου είναι ο Terry Pratchett"
(Αυτή)- "Άστο το παίδι, αφου ξἐρεις οτι καμμία μάθηση με εξαναγκασμό δεν έχει αξία..."
Αναρχικιά οπότε την βολευει, η δικιά μου...

- "Τί θες να κάνεις τώρα σπόρε, που τέρμα το σχολείο;"
- "Μουσική."

Η αλήθεια είναι οτι το αντικείμενο όντως το κατέχει και το αγαπάει, όπως και κάθε τι λαβίστικο, που λέμε εδώ. (luvvie = ανθρωπός του θεάτρου, καλλιτέχνης, ηθοποιός, ευαίσθητη ψυχή, όποιος λέει "αχ, καλέ τι χάρμα!" με μιαν ιδιαίτερη προφορά.)
(Εγώ) - "Όταν είσαι στη σκηνή μπροστα σε μεγάλο ακροατήριο, δεν αισθάνεσαι αμήχανα;"
(Αυτός) - "Όχι, μπαμπά, καθ' οτι είναι το φυσικο μου περιβάλλον".
(Εγώ) - "Ε, πάλι καλά που σε κάαατι δεν μου έμοιασες".
Όλα αυτά Αγγλιστι, εφόσον ο μούργος πάντα αρνήθηκε να μάθει Ελληνικά, και η προφεσσόρα η μαμά του...

If music be the food of love, λοιπόν, play on, που έλεγε και ο Μπίλλυς, και σκεπτόμενος πόσα βγάζει ένας πετυχυμένος μουσικός σε σχέση με έναν, πχ, πετυχυμένον επιστήμονα, πάμε βουρ να βρούμε καμμιά σχολἠ της προκοπής. Δεν είναι ακόμα σε ηληκία για πανεπιστίμιο, δηλαδή με τα δεδομένα της κοινωνίας μας (γιατί άντε να μην αρχίσω σε τι ηληκία πήγαν ο Νεύτων κι ο Γιάνγκ), οπότε μιλάμε για κάτι αντίστοιχο με το έι-λέβελ. Τα δυό τελευταία χρόνια της σχολικής εκπαίδευσης στην Γηραία Αλβιόνα.

Σημειωτεόν δε, οτι μου έχει 'ξηγηθεί, in no uncertain terms, οτι "σχολείο" με δασκάλους, σχολική πειθαρχία, και άλλες τέτοιες απώλειες χρόνου ΔΕΝ ξαναπάει - και τί να πώ, στην ηληκία του και εγώ τα ίδια έλεγα.... ψάχνουμε λοιπον για καμμιά τεχνική σχολή μουσικών.

Οι επιλογές μας είναι κάπως περιορισμένες. Το κολλέγιο της γειτωνιάς προσφέρει ενα crash course ενος έτους για τεχνικούς μουσικής, ηχολήπτες, κλπ, αλλά χωρίς εκπάιδευση παρουσίασης, performing. Δεν μας κάνει, κύριοι, βλέπετε, πρέπει να έχει και λίγα φόντα μη τυχόν βρεθεί ποτέ στο Φεημ Στόρυ το δικό μας. Πάει το κολλέγο λοιπόν, προς το παρόν τουλάχιστον.

Μένουν δυο επιλογές:

Πρώτη - Κατι παλιοφιλαράκια δικά μου, με λόξα για την μουσική έχουν καταφέρει, με Ηράκλειους άθλους, να αρχίσουν μια σχολή που καλλύπτει όλα όσα θέλουμε. Και μουσική, και τεχνικά θέματα, και παραστάσεις κάνουν, και όποιος έχει δει την εργασία τους έχει σχολιάσει την άριστη ποιότητά της. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κινήθηκαν και μέσα στα κυκλώματα του κρατικού μηχανισμού και κατάφεραν να εξασφαλήσουν αναγνωρισμένο δίπλωμα, αντίστοιχο και ισοδύναμο με το έι-λέβελ. Αυτό και από μόνο του θαύμα! Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ιδρυτές αυτής της αξιέπαινης και άριστης σχολής είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος με το FUNDING.

Δεύτερη - Ο μπασίστας μεγάλος αδελφός ενός φίλου του σπόρου, δυο χρόνια μεγαλύτερος του, τυχαίνει ιδιαίτερης εκτίμησης (ξέρετε τί σημαίνει τώρα καλός μπασίστας, έτσι;) και πάει σε μια άλλη σχολή που έχει ανοίξει πρόσφατα, και σκοπός της είναι "To prepare young people for the music industry", το οποίο ίνταστρύ είναι "one of our greatest exports to the world", κλπ, κλπ.

Ε, ρε , δημιουργέ του πρώτου Φεημ Στόρυ, κάρμα που μαζεύεις...

Η εν λόγω σχολή είναι αρκετά διαφορετική από την σχολή που άνοιξαν τα χιπιά.
Πρώτα από όλα, είναι franchise. Ξέρετε τί σημαίνει αυτό;
Ναι, οι νεοφιλελεύθεροι ξέρουν, οι υπόλοιποι ξέρετε;;
Σημαίνει οτι κάποιος είχε την φαεινή ιδέα, τύπωσε δυό αποθήκες γεμάτες με πολύ (μιλάμε πολύ) glossy προσπέκτους, σχεδίασε και ένα "πρόγραμμα υποστήριξης" για τους πελάτες του, και πούλησε την ιδέα σε όποιον θεωρούσε οτι θα έβγαζε κανα φράγκο "διδάσκοντας" τα άμοιρα παιδάκια τα κόλπα της μπίζνες. Και στο τέλος θα τους έδινε και "κονέ", αφου το "κύρος" του να έχουν παρακολουθήσει μια τόσο αξιόλογη σχολή θα ήταν αμέσως εμφανές σε έναν υποψήφιο μελλοντικό εργοδότη!

Το πήγαν και απο τα γραφεία του Εργατικού Κόμματος, τους εξήγησαν πόσο ωραία ταιριάζει το σχέδιό τους με την μαλακία που έχει στο κεφάλι ο Μπλαίρ, λάβαν και αυτοί έγκριση και ανεγνωρισμένο δίπλωμα, έγινε γεγονός το franchise. Εκείνον τον καιρό παίζαν περίπου 10 διαφορετικές version του Φεημ Στορυ στα κρατικά κανάλια....

Τέλος πάντων, φτάνει και το open day των φρανταϊσδιάριδων, και πάει ο σπόρος (λίαν θετικα διατεθημένος, αφου ο φίλος του ο μπασίστας... ) να δεί περί τίνος πρόκειται. Δεν πήγα μαζί του, εχώ βαρεθει το μουσική - ολο μουσική. Η αναφορά του είχε ενδιαφέρον:

Πρώτον, όλα ήταν προδιαγραμμένα και προκαθορισμένα. Ετοιματζιδικα σαν τα φαστφουντάδικα που τόσο αγαπάνε τα franchise (πώς διάλο τα λέτε Ελληνικά, anyway). Μπορούσες να ακολουθήσεις ή την επιλογή του μουσικού, ή του τεχνικού, ή του χωρευτή. No mixing and matching allowed. Για να κερδίσουν πόντους με τους κυβερνητικούς και τους χρηματοδότες είχαν εφαρμόσει και ένα βλαμμένο σύστημα πειθαρχίας, με μέτρα αν θα απουσίαζες (λες και αν οι φοιτητές είχαν αληθινό ενδιαφέρον θα απουσίαζαν). Πάντως αυτό άρεσε στις Τοπικές Εκπαιδευτικές Αρχες (LEA, που κουμαντάρει προς το παρόν την εκπαίδευση στην Αγγλία, ωσπου να την αναλάβει το McDonalds).

Χώρους για παραστάσεις η σχολή ... δεν είχε. Είχαν διαπιστώσει οτι τέτοιοι χώροι είναι ακριβοί, και φυσικά πρέπει η σχολή να υπολογίσει και το κερδος. Γυρόφερναν τους φοιτητές σε όποιο τοπικό μπάρ τους δεχόταν για να κάνουν παράσταη!! (Και τα φιλαράκια μου το είχαν διαπιστώσει την ακρίβεια ειδικών χώρων, αλλά είπαν χέσε το κέρδος, εδώ φτιάχνουμε σχολή και τον είχαν πλήρωσει τον χώρο με τον ιδρώτα τους). Οι φοιτητές του franchise καθόντουσαν γύρω-γύρω σαν άλαλα ζωντόβολα. (Αυτό δυσκολεύτικα να το πιστέψω. "Καλα" - λέω - ", σχολή performing arts, και δεν ξεχειλίζουν οι μαθητές ενθουιασμό;;". Αν δεν μου το επικύρωναν και τρίτοι, δεν θα τον πίστευα τον σπόρο.)

Η αδιαφορία των υπευθύνων έφτανε στο σημείο οπού όλος ο κόσμος που είχε έρθει να δεί την σχολή, στο "open day" τους μάλιστα!!, να αφήνεταιε να περιμένει, αμελημένος, σε ουρές. Και είμαι σίγουρος οτι αυτη η αμέλεια δεν ήταν εξ επίτηδες, αλλα απλό παράγωγο της δυσλειτουργείας ενός συστήματος πού το μόνο κίνητρο του, στην τελική ανάλυση, είναι τα φράγκα.

Πάντως τα προσπέκτους, σας ξαναλέω, ήταν κα-τα-πλη-κτι-κά. Όχι μόνο σι-ντί, αλλά μέχρι και ένα ντί-βι-ντι εμπεριείχαν (φτιαγμένο από την κεντρική διεύθυνση, φυσικά)

Ο σπόρος μου λεεί: - "Μπαμπα, αν θα πήγανα εκεί ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ να τα πάω καλά, γιατι ξέρω οτι ο,τι και να πετυχαίναμε ΕΜΕΙΣ (οι φοιτητες), θα το εκμεταλλεύονταν ΑΥΤΟΙ για να πουλήσουν".

Οπότε δεν μου μένει παρα να ελπίσω οτι οι φίλοι μου τα χιπια δεν θα πάθουν καμμια καζούρα με τη χρηματοδότηση τους, τουλάχιστον για τα επόμενα δυό χρόνια.

---

Moral of the story (άν υπάρχει, δλδ): Η ιδιοτικής πρωτοβουλίας δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι ΑΡΙΣΤΗ ιδέα, αν διεξάγεται από μη-κερδοσκοπικές εταιρίες. (Μαθαίνω οτι τους Έλληνες τους απασχολεί το ζήτημα τελευταία...)

---