Just when I thought I was out... they pull me back in again!

Όταν άρχισα, ειχά πει να μην γράφω πολιτικά στο μπλόγκ.

Για ποιόν λόγο (σκέφθηκα τότε) - τα έχουμε ξεπεράσει πια - και εξ άλλου εδώ και καιρό το παιχνίδι παίζεται αλλού.

Το γεγονός οτι δεν υπάρχει (και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο προσέχες μέλλον) ουσιαστική πολιτική επιλογή ανάμεσά στα κύρια παγκόσμια κόμματα, κάνει την πολιτική ακόμα πιο βαρετή από ό,τι ήταν ήδη (και για εμένα πάντα ήταν).

Όταν στις Βρετανικές εκλογές του 2001 η Thatcher υποστήριξε, έστω και σιωπηλά, τον Blair, και εις βάρος μάλιστα του Συντηριτικού υποψήφιου, έπρεπε πια να το καταλάβουν όλοι. Και διεθνώς το ίδιο γινόταν παντού. Και μη μου πείτε οτι στην Ελλάδα θα υπάρξει η παραμικρή διαφορά αν έχει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Όσο για τους υπόλοιπους, απλά για γέλια. (Δηλαδή και τα κύρια κόμματα για γέλια, εδώ που τα λέμε, αλλά νά που τα καταφέρνουν και γίνονται κυβερνήσεις!)

Δεν θα με πολυέννοιαζε, ούτως ή άλλως, αλλά ἐχουμε και αυτόν τον Blair με την γλώσσα του τόσο βαθειά χωμένη στον κώλο του Bush, που η διχαλωτή γλώσσα του πρώτου να φαντάζει για τριπλή.

Και σαν συνέπεια, ακούμε ξαφνικά εδώ, στην Χώρα της Ελπίδας και της Δόξας μουρμουρίσματα για την εφαρμογή Αμερικάνικων συστημάτων: Τί για ταυτότητες από τη μιά (ενώ είμασταν από τις λίγες ώρες που μέχρι τώρα δεν είχαμε υποκύψει σε αυτήν την λαίλαπα του Ναπολεωνικού φασισμού), τί για ιδιωτικοποίηση του NHS (Αγγλικου ΕΣΥ) από την άλλη, τί για επαναποινικοποίηση της ι.χ. της φούντας, για να μην στενοχωριέται ο George - Πώς γίνεται ο κύριος σύμμαχός του στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ να μην είναι και σύμαχος στον ΑΚΟΜΑ πιο ηλήθιο Πόλεμο Εναντίον στα Ναρκωτικά (που κάθε άλλο είναι, εδώ που τα λέμε - πρώτοι οι έμποροι προσεύχονται ποτέ μην σταματήσει) άλλα το αφήνω για άλλο post.

Τέσπα, ας μην βγάζω άλλη χολή, αλλα ομολογώ οτι δεν βλέπω λύση εν όψει.

Κάποια Μη-Κυβερνιτική Οργάνωση ίσως, έτσι για να κυνηγάει ζητήματα δικαιωσύνης και ελευθερίας όταν τα παραχέζουν οι κυβερνήσεις καλό θα ήταν να υπήρχε, αλλά ούτε αυτό το βλέπω να γίνεται αύριο. Και ο Καζαμίας μου συνιστά να προετιμαστούμε όλοι για γερό παραχέσιμο των διαφόρων μικρό-δεδομένων που κατα κάποιο τρόπο θεωρούσαμε έτσω ψιλο-ιερά, και τεκμήρια της μέχρι τώρα εξέλιξης του πολιτισμού μας.

Δεν νομίζω οτι αυτό θα γίνει απότομα. Ένας από τους πανατχού παρόντες management consultants, ονόματι Charles Handy είχε επισημάνει οτι άν βάλεις έναν βάτραχο σε μια κατσαρόλα και αρχίσεις να ανεβάζεις την θερμοκρασία σιγα-σιγά, ο βάτραχος δεν θα προσπαθήσει να βγεί, αλλά θα βράσει ζωντανός [sorry j95 :) ], ενώ φυσικά, αν τον ζεστάνεις απότομα θα κοιτάξει να ξεφύγει όπως μπορεί. Καπώς έτσι συμβαίνουν τα πράγματα και τώρα. Να περιμένετε σύντομα την επανερμηνεία λόγων όπως του Τζέφερσον - "Τιμή της ελευθερίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση" και του Φρανκλίνου - "Αυτός που συμβιβάζει την ελευθερία του για χάριν της ασφάλειάς του, δεν αξίζει ούτε την μεν ούτε την δε".

Για αυτό λέω, νά, έτσι, κάποια οργανωσούλα να τους γίνεται στενός κορσές όταν τα πράγματα ξεφεύγουν εντελώς - τί Greenpeace και τρίχες για το περιβάλον, το περιβάλον μια χαρά είναι, εμάς ποιος μας γλυτώνει; Κι αν έχει κανεις καμμιά καλύτερη ιδέα, όχι, ας την πεί...

Είναι, δηλαδή, να μην τολμίσεις να κοιτάξεις αλλού προς στιγμήν.

Εκεί πού έλεγα (γύρω στο '85) οτι εντάξει τα πράγματα, κινούνται σε καποια ευθεία, από εδώ και πέρα είναι ζήτημα μόνο να δώσουμε σημασία σε κάποιες λεπτομέρειες, ξαφνικά γυρνάει όλη η υπόθεση και βλέπουμε σήμερα να απειλούνται ακόμα και τα βασικότερα. Προσωπικά I blame εκείνο το ηλήθιο sitcom, το Friends ("Φιλαράκια", ή όπως αλλοιώς το λέτε εκει κάτω στο Μπουζουκισταν). Και πάω στοίχημα οτι σας αρέσει κι όλας, χεχε. Αλλα σαν αποσταγμένη ουσία της αποχαύνωσης, δεν νομίζω να βρείτε τίποτα καλύτερο. Ακόμα και μετα την 11/9 θα δυσκολευόσουνα να καταλάβεις σε ποιά πολή υποτίθεται οτι ζούσαν αυτα τα δισδιάστατα μανεκενουδάκια.

Τελικά πρέπει όντως να έχεις μια κάποια ηληκία για να καταλαβαίνεις τους κύκλους της ανθρώπινης "εξέλιξης" (ο θεός να την κάνει εξέλιξη, δηλαδή - la plus ca change, κλπ, κλπ), κάτι που δεν το πίστευα όταν ήμουνα πιο νέος.

Ίσως κι εγώ δεν το πρόσεξα, γιατί σε έναν από τους κύριους τομείς των ενδιαφερόντων μου η Αμερική παραμένει, ακόμα και σήμερα, η πιο ελεύθερη χώρα στον κόσμο. Και για να μην παπαγαλίζουμε τις μαλακίες του πολιτικα-ορθού-δήθεν-αριστερίζοντος τύπου πρέπει πάλι να αναγνωρίσουμε οτι σε ορισμένα πράγματα κρατάει ακόμα την πρωτια: Mainstream καυστικό χιούμορ (Simpsons, South Park), Internet, οπλοκατοχή, και πολλά, πολλά, άλλα...

Δεν απελπίζομαι, όσο κι αν τσατίζομαι, αλλά νομίζω οτι τα εξωφρενικά ευτράπελα που μας πολυορκούν πλέον καθημερινά είναι το αληθινό wake up call, για τους νοήμονες ανθρώπους του σήμερα. Καί όποια μορφή και να πάρει η "αντίσταση" σε αυτήν την απειλητική παγκοσμιοποίηση της ηληθιώτητας, θα πρέπει να είναι έξω από τα παλιά πλάισια της «δεξιάς-αριστεράς», «κουλτουριάρικων-λαϊκών», «ένθεων-άθεων» και τα ρέστα.

Και οτι θα πρέπει να υπάρξει, να είστε σίγουροι οτι θα πρέπει, γιατί η άλλη πλευρά είναι καλά οργανωμένη, και σαρώνει ήδη. Ή είναι ακόμα κανείς που δεν το πρόσεξε;