Πάλι δεν κατάφερα να πάω φέτος, γμτ...

Λέγεται οτι είναι η μεγαλύτερη επίπεδη επιφάνεια της γης. Μπορείς άνετα να οδηγήσεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση με 130 χλμ. την ώρα, και το σημερινό ρεκόρ ταχύτητας (κάπου 1200 χλμ/ωρα) εκεί επιτεύχθηκε από ένα αυτοκίνητο με δυό κινητήρες jet (Όταν ο διάολος δεν έχει τί να κάνει γαμάει τα παιδιά του).

Είναι επίσης δημοφιλέστατο σημείο ανάμεσα στους ερασιτέχνες κατασκευαστές πυραύλων, φαντάζομαι οτι η καθαρη ατμόσφαιρα της Ερήμου των Μαυρων Βράχων (Black Rock Desert), θα επιτρέπει στα τηλεσκόπιά τους να παρακολουθούν εύκολα την πορεία των κατασκευών τους.

Αλλά μια φορά τον χρόνο, για μια εβδομάδα αρχές Σεπτεμβρίου, συμβαίνει εδώ κάτι το μοναδικό. Από όλες τις άκρες τις Αμερικής (και όχι μόνο) συναθροίζεται εδώ ένας μεγάλος αριθμός εναλλακτικων τύπων για το περιβόητο πλέον φεστιβάλ του Burning Man.

Μεγάλο μέρος της έκταση της ερήμου (πρόκειται για καλυμα πολύ ψιλής άμμου επί την βράχων του υποστρώματος - και εφιάλτης λάσπης τις λίγες φορές που βρέχει) μετατρέπεαι στην μεγαλύτερη εντελώς προσωρινή πόλη-κατασκήνωση του κόσμου - το Black Rock City.

Αυτό το τονίζουν πάρα πολύ οι οργανωτές, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να παραμένουν μέχρι και για έναν μήνα μετά το φεστιβάλ να μαζεύουν το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ σκουπίδι. Και λέμε το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ. Σε βαθμό που να απαγορεύονται στο φεστιβαλ ακόμα και φτερά (feather boas) για τα μικροσκοπικά χνούδια που αφήνουν, και το "glitter" (αυτα τα μικροσκοπικά χρωματιστα μεταλλικά διακοσμητικά, με τα οποία στολίζονται άνθρωποι και χώροι.
Μεγάλο μέρος του point του φεστιβαλ είναι όταν τελειώσει να μην μπορεί κανείς να δει ίχνος του (ακου τα talos, που μου παραπονιέσαι για τον Σχινιά!)

Τό άλλο κύριο σημείο τοι ήθους του Burning Man είναι η αυτάρκεια. Εννοείται οτι στην μέση της ερήμου δεν υπάρχει τί-πο-τα. Όλα όσα χρειάζεσαι για να επιβιώσεις μια (δραστήρια) εβδομάδα στην μέση της Αμερικάνικης Σαχάρας, νερό, τροφή, καύσιμα, τα πάντα (πρίν αρχίσουμε καν να μιλάμε για τα αξεσουάρ του καθ'αυτού φεστιβάλ) πρέπει να τα κουβαλήσεις μαζί σου. Άν κάνεις καμμιά μεγάλη γκάφα, η πιθανότητα να πεθάνεις δεν είναι ακριβώς αμελητέα. Το εισητήριο του φεστιβάλ είναι ίσως το μόνο στον κόσμο που έχει τυπωμένο με μεγάλα γράματα προειδοποίση οτι «Συμμετέχντας αναγνωρίζω οτι φέρω πλήρη ευθήνη για τη ζωη μου, η οποία μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο, και αναλαμβάνω πλήρη υπευθυνότητα για αυτό.»

---

Ωραία, θα μου πείτε, σας έπεισα, και πού μπορείτε να βγάλετε εισητήριο για του χρόνου; Α, ναί, και τί ακριβώς κάνουν όλοι αυτοί οι μουρλοί για μια βδομάδα σε συνθήκες που θα το σκεφτόσουνα πολύ να περάσεις έστω ένα πρωινό;

Ε, είναι λίγο δύσκολο να περιγράψεις τί γίνεται αν δεν το έχεις δει ο ίδιος, και μια και δεν το έχω δει, οι όποιες περιγραφές μου θα είναι ανεπαρκεις.

Μπορούμε να πούμε οτι ξεκίνησε από μια παρεά μοτοσυκλετιστών που καναν ετήσια εκδρομή στην πλάζ in the 70s, και στο τέλος, για πλάκα, καίγαν μια ανθρώπινη φιγούρα, κάτι σαν παλιά παγανιστική τελετή, αλλά πιο χαβαλέ.

Τώρα πώς έγινε και το έθιμο πήρε τόση φόρα, πού πρώτον αναγκάστηκαν να πάνε από την πλάζ στην έρημο, και δεύτερον έγινε το μεγαλύτερο alternative happening της Αμερικής, θα σας γελάσω αλλά μπορείτε να το φανταστείτε... Λέγεται οτι συν τοις άλλοις, το καρναβάλι αυτό είναι και έκθεση τέχνης, και οι κατασκευές και οι επιδείξεις που γίνονται εκεί είναι το κάτι άλλο. Νομίζω οτι πρόπερσυ είχαν κουβαλήσει τα δυό μεγαλύτερα λέηζερ στον κόσμο για να κάνουν το son-et-lumiere τους. Η υψηλή τεχνολογία (εφαρμοσμένη από χιποειδής τύπους είναι εμφανής παντού, και όπως να το κάνουμε όλο κι κανα τσιγαριλικι (ή δεκα) στρίβονται). Η έρημος έχει πολλά μυστικά...

Με λίγα λόγια ο καθένας κάνει το δικό του, την μούρλια του, την μόστρα του (μικρής ή μεγάλης κλίμακας) και όπου βγει. Η τελετή του καψίματος παραμένει και ο Man είναι κάθε χρόνο όλο και πιό μεγάλος και εντυπωσιακός. Το τοπίο είναι γεμάτο μηχανές cross, και φαντάζομαι οτι θα μοιάζει λίγο με Mad Max on acid. Ακούσα και κάτι για ένα απόσπασμα 3000 (ναι, τριών χιλιάδων) γυμνόστυθων αμαζώνων bikers, αλλα μπορεί και να ήταν μόνο η φαντασία μου... αλλά δεν νομίζω. Όλα τα περιμένεις στο Burning Man.

---

Η φετεινή γιορτή είχε το ιδιαίτερο οτι συνέπεσε με την Katrina. Φαντάζομαι οτι κάποιες από τις standard issue πολιτικά ορθες Κατίνες (ή να πώ Κατρίνες) θα είχαν αρχίσει τα γνωστα τους... "Πώς μπορείτε να κάνετε πάρτυ όταν το έθνος έχει πληγεί από τέτοια καταστροφή, μπλα, μπλα...". Κα΄τι τέτοια φαντάζομαι θα ήταν η αφορμή, και είδα αυτήν την απάντηση που μου άρεσε. Βασικά, λέει ο τύπος, σε στιγμές απελπισίας, και όπου χάνεται το ήθος, τίποτα δεν τονώνει τον κόσμο περισσότερο από γνήσιο γιορτασμό - "celebration" που λένε, γιατί η Ελληνική λέξη δε φτουράει εδώ, μου φαίνεται...
Και στο κάτω-κάτω μόλις άκουσαν για το Κατρίνα, οι άνθρωποι του ΒΜ ανταποκρίθηκαν με σαφώς περισσότερο σφρίγος από οτι, ας πούμνε, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.

Ο πιστιρικάς μου μου λέει: Μη στενοχωριέσαι, του χρόνου θα πάω εγώ με τους φίλους μου, αν θες σε παίρνουμε μαζί... (Ησύχασα λοιπόν, ας φροντίσει κάποιος άλλος τη βενζίνη για μια φορά)

Μέσα στο πένυμα και της αντικειμενικότητας και της αυτάρκειας, δεν δίνω λίνκς για το ΒΜ, είμαι σίγουρος οτι ο καθένας που ενδιαφέρεται θα βρεί αυτά που του κάνουν.