The Blighty Blues

Ευτράπελα και μη από την γηραία Αλβιόνα...

Saturday, May 14, 2005

Με αεροπλάνα και...


Ο,τι συζητάγαμε για δικτατορισκούς (κυρίως του Δημοσίου) με τον j95 και τον Προμ., και μου θύμησαν όλες εκείνες τις είδήσεις που φτάνουν στα αυτιά μου απο την Πατρίδα, και μου προκαλούν ένα αίσθημα που περιέχει συνάμα και άφθονη τέρψη και άφθονη φρίκη (Η τελευταία σε περίπτωση που χρειαστεί ποτέ να τα ξαναζήσω από κοντα).

Τις πιο εξαιρετικές τις φιλάω για dinner-party material, και τα τελευταία χρόνια οι Τop Τhree μου είναι οι περιπτώσεις του Τσενάι, της απαγόρευσης των παιγνιδιών κομπιούτερ (στην οποία προστίθονται τώρα και τα Ιντερνετ Cafe), και των planespotters της Καλαμάτας.

Με την πρώτη, αν και φανερά είναι περίπτωση μικροτυρρανείεας, δεν θα ασχοληθώ εδώ, πέραν απο το να επισημάνω οτι σε οποιαδήποτε χώρα με αληθινή εθνικιστική υπερηφάνεια το γεγονός οτι ένας αλλοδαπός επιθυμούσε να σηκώσει την σημαία θα εθεωρείτο μέγιστη νίκη. Φαντάστειτε, πχ, καναν Σοβιετικό defector να σήκωνε την Stars and Stripes κατα τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Και ποιά εφημερίδα δεν θα το τύπωνε πρωτοσέλιδο, και ποιός redneck του Νότου δεν θα τόβλεπε και δεν θα δάκρυζε... νά, ρε παιδί μου, τόσο σπουδαίοι είμαστε που ΟΛΟΙ θέλουν να υψώσουν την σημαία μας. Άρα, μάλλον κάτι άλλο, και όχι η αληθινη εθνικη υπερηφάνεια έπαιζε στην περίπτωση της Ν.Μηχανιώνας.

====

Οταν πρωτοάκουσα οτι είχε απαγορευτεἰ το Tetris, το ηλεκτρονικό σκάκι κλπ, για να αποθαρρυνθεί ο .... τζόγος, ομολογώ οτι για ένα απειροελάχιστο δεύτερο χλώμιασα. Μετά, βέβαια, το ξανάριξα στο κυνικό, αλλά παρακολουθούσα από κοντά για λίγο της εξελίξεις, μέχρις ώτου να απηυδήσω και να χάσω το ενδιαφέρον. Ομολογώ οτι δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου με τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα από την Βουλή (αρχικά τουλάχιστον, γιατί την κατάληξη του ζητήματος δεν την έμαθα ποτέ - και ελπἰζω κάποιος να με ενημερώσει) -- μου φάνηκε οτι η όλη υπόθεση στράφηκε γύρω από την προστασία της υπερηφάνειας των βουλευτών και των νομοθέτων, να μη παραδεχτούν δηλαδή τη μαλακία που είχαν κάνει, κι έτσι όλο το φερναν από δω κι απο κει, αλλά απ' οτ,ι ξέρω ακόμα είναι παράνομο να παίζεις PacMan στο Gameboy σου.

Αχ, αυτή η ... υπερηφάνεια.
Βέβαια, εκτός απο την υπερηφάνεια, η κατάσταση έχει και το πλεονέκτημα οτι διαθέτει ακόμα ένα πρόσχημα για να μπαγλαρώνεις όποιον θέλεις, όποτε θέλεις, έχεις και τον νόμο με το μέρος σου, ω Κράτος, αφού ο άνθρωπος είναι καθαρά εγκληματίας. Αν θυμάμαι καλά είχε χρησημοποιηθεί έτσι και σε μια περίπτωση στη Λάρσα - αχ, Λάρσα σ' είδα και λαχτάρσα.

Τότε σκεφτόμουνα, "καλά όλοι αυτοί οι αθλητές που θα έρθουν για τους Ολυμπιακούς, δεν θα παίζουν ποτέ τους κανα shoot-em-up, για να ξελασκαρουν". Ήλπιζα, οτι με τους ΟΑ, το θέμα θα ξανάμπαινε στη δημοσιότητα, αλλά αυτο δεν έγινε, και ίσως καλύτερα. Τόσο δημόσιο ρεζίλι δεν χρειαζόταν. Φαντάζομαι οι μόνοι άλλοι που θα είχαν τέτοια απαγόρευση, θα ήταν οι Taliban του Αφγανιστάν, και μια που πάνε αυτοί, η Ελλάδα θα έχει μείνει πια μόνη.

Το θέμα είναι, ρε παιδιά, οτι η διατήρηση ηλήθιων νόμων που χρησιμεύσουν μόνο σαν μελλοντικό πρόσχημα να κάνεις νομίμως μαύρη την ζωή σ' όποιον δε γουστάρεις (α, ναι, και για να μοιράζεις μικροεξουσίες σε μικροδημοσιουπαλληλίσκους, να τους έχεις με το μέρος σου) είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ δραστηριότητα, και ας σας εκπλήτει αυτό.

Να καταφεύγετε περισσότερο στα Ευρωπαίκά δικαστήρια, ας κάνει και κάτι χρήσιμο η ΕΕ, George, my man, if you are listening.
Και μια που ο τερματισμός του επιδόματος φαίνεται να είναι η ΜΟΝΗ γλώσσα που καταλαβαίνει η de facto εξουσία, κάθε φασαρία που ταράσει τα λιμνασμένα ύδατα καλή είναι.

====


Περί δικτατορίσκων λοιπόν ο λόγος, και της ύπερ άνω κάθε άλλου προστασίας των "ευαίσθητων" αισθημάτων τους:-
Την υπόθεση της Καλαμάτας και των planespotters δεν χρειάστηκε να την ακούσω από Ελληνικές πηγές. Δεν ξέρω τι κάλυψη έιχατε εκει κάτω, αλλά εδώ λάβατε το full treatment, και για αυτήν την "προσφορά" του και μόνο στην υπόληψη της διεθνούς κοινής γνώμης για την Ελλάδα, αυτός ο ... άντε να μην πώ τώρα..., σμήναρχος που άρχισε την υπόθεση θαπρεπε να τουφεκιστεί, ή τεσπα ο,τι άλλη ποινή προβλεπει ό νόμος για εσχάτη προδοσία.

Μου αρέσει που κατα την διάρκεια της δίκης κλπ, το Ελληνικό κοινό έμεινε άφωνο - λέει - που έμαθε ο,τι κοτζάμ άνδρες, ένηλικες, μπορούσαν να έχουν τέτοιο χόμπυ, να κυνηγάν τα αεροπλανάκια για να καταγράψουν τον κωδικο αριθμό που έχουν στην ουρά τους. Οι καραγκιώζηδες!!

Κι όμως, πάω στοίχημα οτι ο κοσμογυρισμένος σμήναρχος (καλά, τί κάρμα πούχει αυτή η Καλαμάτα;) και οι φίλοι και η παρέα του, δεν χάνουν επισόδειο από τον Δαυλό, το Ελλάνειο Φώς, τα Απωλλόνεια, τα Λιακό-news, ή όπως αλλοιώς τις λένε τις φυλλάδες που κρύβουν κάτω απ'το στρώμα. Σπονδή, λοιπόν, στους Θεούς, που οι Έλληνες, τουλάχιστον, ασχολούνται με Σοβαρά Πράγματα, αντίθετα με το υπόλοιπο κόσμο.

Αυτό που ίσως διέφυγε απ' τον νου του κ.Σμήναρχου, είναι οτι η Μάχη της Βρετανίας, και γενικά όλος ο β' ΠΠ - για τον μέσο Άγγλο - είναι έπος εξ ίσου σημαντικό όσο οι Θερμοπύλες, και πολύ-μα-πολύ πιο πρόσφατο. Οταν ο Churchill είπε: - Never in the field of human conflict was so much owed by so many to so few. ... δεν εννοούσε τους 300 του Λεωνίδα! Μερικοί από τους πιλότους των Spitfire και των Hurricane ζούν ακόμα, όπως και οι καπετάνιοι της αποστολής στην Μάλτα, όπως και οι δραπέτες απο τα γερμανικά στρατόπεδα, και τις Ιαπονέζικες κολάσεις της Βιρμανίας. Σαν να λέμε για τον Έλληνα να ζούσε ακόμα ο Θεμιστοκλής, ο Αλκιβιάδης ή τα εγγονάκια του Διηνέκη.

Φυσικά ο Άγγλος χομπύστας θα ενδιαφερθεί για κάθε λεπτομέρεια του Spitfire, του Lancaster, του Bleinheim. Φυσικά θα πάει στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του κόσμου για να δεί ένα συντρίμι. Και φυσικά το ενδιαφέρον του θα επεκταθεί και στα σύγχρονα σκάφη, και απο εκεί στα σκάφη γενικότερα. Και πολύ λίγο το παίρνει απάνω του, if you ask me.
Για φαντάσου τον σμήνμαρχο στην ίδια θέση (αν είναι δυνατον, δηλαδη), τί πηγή αστείρευτης ανίας θα ήταν.

Και οι trainspotters ακόμα, που είναι οι hardcore ακραίοι του σπορ, και που στην Αγγλία αποτελούν πρότυπο γραφικού, και περίγελο όλων (στεκονται πάνω στις γέφυρες, με τα μπουφάν, τις κουκούλες και τα σημειωματάρια, στο κρύο του χειμωνα, για να καταγράψουν τους αριθμούς των τραίνων που περνούν!!), και αυτοί δεν είναι παρα λάτρες της Βικτωριανής Εποχής, και της εποχής του ατμού, τότε που ο σιδηρόδρομος άλλαξε την φάτσα του πλανήτη. Πλην Ελλάδας φυσικά, η οποία ακόμα περιμένει -- ευτυχώς έχουμε τη δικαιολογία του "ορεινου", unlike, for instance, Switzerland.
(ΒΤW, όσοι αναρωτιούνται για το όνομα της ταινίας "Trainspotting", think along the terms of the "main line".)

Και για να είμαι συνεπής μαζί σας, πρέπει να δηλώσω και εγώ οτι είμαι ολίγον τι planespotter. Εντάξει, δεν έχω δα και σημειωματάριο, αλλά αν περνάω απο κανα αεροδρόμιο και δώ κανα σκάφος που με ενδιαφέρει, δεν τόχω σε τίποτα να σταματήσω, να το δώ από κοντά, να συζητήσω με τον ιδιοκτήτη. Και έχω πολλούς γνωστούς που αν ακούσουν κανα γνώριμο μουγκρητό στον αερά, δεν λένε - "άκου, ένα Spitfire", αλλα μάλλον "α, άκου αυτὀ το Spitfire έχει τον πιο σπάνιο κινητήρα Griiffin και όχι τον κοινό Merlin" - "Ναι, και αν ακούσεις προσεκτικά, πάω στοίχημα οτι έχει τη δευτερη έκδοση του καρμπυρατέρ"! Η αλήθεια είναι οτι όποιος έχει μερακλίδικο ενδιαφέρον για το οτιδήποτε, είναι και λίγο spotter. Σύμφωνοι, κκ. γλωσσολόγοι, και ιστορικοί;

Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως έπρεπε να είχα ονομάζει το μπλογκ wordspotting;

Πάντως το θέμα παραμένει, οτι όλη αυτή η ξευτίλα, έγινε για να μην αναγκαστούν κάποιοι να παραδεχτούν το μνημειώδες λάθος τους. Που αν είχε αποφευχθει εγκαίρως θα ήταν καλύτερα για όλους. Δεν υπήρχε σε όλην την Ελλάδα ΕΝΑΣ άνθρωπος να πάρει τον σμήναρχο στη μπάντα να του σφυρίξει δυο λόγια;

Anyway, το BBC το γύρισε και ταινία, και για ολονών τη γούνα έχει κανα-δυο ράματα.

Σε κάποια στιγμή σχολιάζει ένας Βρετανός "They are a proud people!", που βασικά μεταφράζεται... "Προσέχτε, πέσαμε σε περιπτωσάρες!"

Ενδιαφέρουσα (και αληθοφανέστατη) η απεικώνηση των Γυναικείων Φυλακών (Κορυδαλού;;) . Βλέπετε, μαζί με τους σπόττερς ήταν και η άμοιρη η σύζηγος του ενός, νιόπαντρη!! Μετά το σπότινγκ θα περνάγανε το μήνα του μέλιτος - στα νησιά.

Αξίζει να το δείτε το φίλμ, μόνο για να δείτε και μια εικόνα εκ των έξωθεν.
Έτυχε μάλιστα να το γράψω, και να το έχω και σε ντι-βι-ντι.
(Διαθέτω ευχαρίστως ένα copy για όποιον αναλάβει να το πασάρει και σε όποιον άλλον ενδιαφέρεται)

============

Ο j95 λεει οτι οι μικροεξουσία παράγει τα "μουνοπάνα". Αχ βάτραχε, που με κάνεις και χρησημοποιώ και κακές λέξεις στο μπλόγκ μου. Δε σε φιλάω με τίποτα.


Το θέμα λοπόν είναι
« Τἰ παράγει την μικροεξουσία; ».
Και τί μπορούμε να κάνουμε για αυτό;

6 Comments:

At 7:03 PM, Blogger J95 said...

Ωχ! Ένα Δύσκολο Ερώτημα!

 
At 10:11 PM, Blogger kkk said...

k >> Τἰ παράγει την μικροεξουσία;

j > Ωχ! Ένα Δύσκολο Ερώτημα!

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους, my friend.

 
At 12:01 PM, Blogger Promitheas said...

H ιστορία με τους planespotters ήταν βλακεία ολκής - προτείνω η ταινία του BBC να προβληθεί σε ώρα αιχμής στην Ελλάδα από μεγάλο κανάλι. :)

 
At 1:14 PM, Blogger J95 said...

Η μικροεξουσία χρειάζεται (υποθέτω). Δε νομίζω πως είναι κάτι κακό από μόνη της.

Το πρόβλημα είναι όταν ο άλλος αισθάνεται τόσο μάταιη τη ζωή του που αντλεί αυτεπιβεβαίωση από τη μικροεξουσία του.
Διότι κι εγώ φίλε kkk είμαι επιτηρητής σε εξετάσεις 3 φορές το χρόνο, αλλά μάλλον τα περνάνε μια χαρά τα κωλόπαιδα. Πιθανόν επειδή δε σκέφτομαι "wow, τι γαμάτος που είμαι που επιτηρώ", αλλά "τι ξενέρα, επιτήρηση μέχρι τις 21.00, why god, why me?".

Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για τη μικροεξουσία, σίγουρα όμως μπορούμε να κάνουμε κάτι για όλους αυτούς που είναι επιρρεπείς στην κατάχρησή της.

Καλά τα πάω;

 
At 10:23 PM, Blogger J95 said...

Άρα τη μικροεξουσία μήπως την παράγουμε εμείς;

 
At 12:58 AM, Blogger kkk said...

Το γεγονός οτι η κατάχρηση της μικροεξουσίας πηγάζει εκεί που ο άλλος αισθάνεται τόσο μάταιη τη ζωη του, κλπ, κλπ, μπορώ να το επιβεβαιώσω - και με το παραπάνω - από ολες τις φορές που αισθάνθηκα την ματαιότητα που αναφέρεις.
Το τι τράβηξαν οι γύρω μου δεν περιγράφεται, και η πλάκα είναι οτι το διασκεδάζεις κι όλας, να έχεις τόσο πολύ δίκιο πια. Μετά (συνήθως πολύ μετά) είναι που αισθάνεσαι εντελώς βλήμα.

Θα έλεγα λοιπόν οτι μια χαρά τα πας, j95, και όντως "εμείς" την δημιουργούμε την μικροεξουσία.

Αλλά αυτό πάλι δεν απαντάει την ερώτηση - "Και τί να κάνουμε"

Μπορώ να πώ (με πρώτο χέρι πείρα) οτι να πλησιάσεις τον άλλον και να του πείς:
- "Ξέρω οτι υποφέρεις από μια φριχτή αίσθηση ματαιότητας, αλλά πίστεψέ με, όλα θα πανε καλά εν τέλει"
έχει τις ίδιες πιθανότητες να σε μπάσει στη σάλα εξετάσεων με το να πείς:
- "αει, γ***σου, ρε αρ***ι, κάνε τόπο να περάσω μη σου πάρει ο διάολος τη μάνα και το πατέρα."

Το δεύτερο μάλιστα μπορεί να πετύχει αν ο άλλος φοβηθει αρκετά και σε πάρει στα σοβαρά.

Πώς να σπάσει ο φαύλος κύκλος;

 

Post a Comment

<< Home